Piec ma formę smukłego prostopadłościanu o ściętych narożnikach. Wspiera się na czterech nóżkach, a wieńczy go gzyms dekorowany zgeometryzowanymi motywami roślinnymi. Na krótszej ścianie pieca, po lewej stronie u samego dołu, znajdują się żelazne drzwiczki. Zamykają one palenisko. Nad nimi, u góry, zamocowano natomiast rurę łączącą piec z przewodem kominowym.
Piec został obłożony dużymi (41×32 cm) ceramicznymi kaflami. Kafle są ciemnozielone. Zdobią je subtelne motywy nenufarów i ważek. W centrum każdego kafla znajduje się jeden duży, rozkwitły i unoszący się na wodzie kwiat. Po jego bokach umieszczono dwa nenufary w pąkach, a ku tym pąkom z obu górnych rogów kafla nadlatują dwie ważki o delikatnych skrzydłach.
Tylko najniżej położony kafel ma inny wzór. Dekorują go liczne żonkile, nad którymi unoszą się ważki.
Obecność w domu pieca kaflowego była znakiem zachodzącej zmiany, wcześniej powszechnie używano kominków. Piece były od nich bardziej funkcjonalne i bezpieczne. Motywy secesyjne na piecu stanowiły zaś dowód poświadczający, że domownicy podążali za nowym, zdobywającym coraz większą popularność stylem w dekoracji wnętrz.
