Dziewczynka ze słonecznikami to prawdziwy skarb zbiorów malarskich Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. Jest to niezwykle rzadkie dzieło w twórczości wybitnej malarki doby modernizmu. Boznańska malowała niemal wyłącznie obrazy olejne, wyjątkowo tylko posługiwała się techniką pasteli, czyniąc to z wielką wirtuozerią. Pełen lekkości i wdzięku intymny portret powstały w Monachium, stanowi zapowiedź niezwykle indywidualnego stylu artystki, który skrystalizował się właśnie w okresie monachijskim (1886-1898). Na ten czas datuje się seria doskonałych portretów dziewczynek, a pastel należący do zielonogórskiego muzeum niejako zapoczątkował znakomitą plejadę dziecięcych wizerunków.

   Na neutralnym, szarym tle artystka umieściła popiersie zamyślonej dziewczynki o smutnych oczach zapatrzonych gdzieś przed siebie. Ubrana w czerwoną obszerną sukienkę, w dłoniach trzyma kwiaty słonecznika. Wąska, monochromatyczna gama barwna złożona z wyszukanych szarości skontrastowana została z intensywną czerwienią sukienki. Ten niezwykle subtelny i liryczny dziecięcy wizerunek cechuje mistrzowska umiejętność psychologicznej charakterystyki modela. Obraz jest przykładem operowania przez Boznańską efektem niedopowiedzenia i aluzji, dzięki którym malowani przez nią modele stawali się bardziej zagadkowi i tajemniczy. Praca ta to nie tylko doskonałe studium portretowe, ale także symboliczny wizerunek rozterek duchowych pokolenia malarki.  Dzieło zdaje się ilustrować melancholijne nastroje końca XIX wieku.

Olga Boznańska (1865-1940) – „pierwsza dama sztuki współczesnej” urodzona w Krakowie, zmarła w Paryżu. Początkowo kształciła się w rodzinnym mieście pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego i Józefa Siedleckiego. Uczęszczała także na Wyższe Kursy dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego, gdzie lekcji udzielał jej m.in. Hipolit Lipiński. Następnie w 1886 roku wyjechała do Monachium, aby kontynuować naukę w prywatnych szkołach Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium otworzyła też własną pracownię. W 1886 roku zadebiutowała na wystawie w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Odtąd często prezentowała swoje prace w Europie i Stanach Zjednoczonych, zdobywając liczne medale i wyróżnienia. W 1898 roku przeniosła się na stałe do Paryża, gdzie należała do czołowych postaci polskiej kolonii artystycznej. Wiodącym motywem jej twórczości był portret. Tworzyła wizerunki dorosłych oraz dzieci, zarówno reprezentacyjne jak i intymne. Malowała również martwe natury, kompozycje rodzajowe oraz pejzaże miejskie.