Prostokątny, pionowy obraz przedstawia skafander astronauty oraz pojedyncze, leżące osobno elementy ekwipunku. Przedmioty są oświetlone punktowo, jak gdyby stały w muzeum lub na scenie teatru. W rzeczywistości jednak przestrzeń jest nieokreślona, a całość jest utrzymana w mrocznej, czarno-białej kolorystyce. Na obrazie dominuje ciemność, a przedmioty zdają się w niej ginąć.
Dolna połowa pracy jest jasnoszara – przedstawia podłogę, na której eksponowane są obiekty. Podłoga jest oświetlona zimnym, padającym z góry, punktowym światłem charakterystycznym dla muzealnych gablot. Górna część obrazu jest czarna, nie wiadomo, co znajduje się za prezentowanymi rzeczami.
Największym elementem zestawu jest ustawiony pionowo, usztywniony skafander, widoczny od przodu. Znajduje się blisko lewej krawędzi obrazu i sięga niemal do samej góry płótna. Postawiony w ten sposób, przypomina w pierwszej chwili masywną ludzką postać pozbawioną głowy i dłoni. Lewy rękaw skafandra nie mieści się w całości na płótnie, jego brzeg jest ucięty na wysokości zgiętego łokcia. Kształt postaci jest zarysowany dzięki jasnym plamom wyłaniającym się z ciemności, uzyskanym łagodnymi pociągnięciami pędzla.
Przy stopach “astronauty” leży hełm, na prawo od niego i na nieco bliższym planie – rękawice, zaś tuż za nim wyłania się zarys jakby skrzynki lub pudła.
Na górze skafandra, w miejscu, do którego jest przytwierdzany hełm, widnieje czerwona obwódka. Poniżej światło rozjaśnia szerokie ramiona i lekko zgięte ręce. Mniej więcej w połowie długości rękawów widnieją pojedyncze poziome czerwone paski, a na prawym ramieniu dodatkowo okrągła niebieska plama – umownie wskazuje miejsce, gdzie na skafandrze znajduje się logotyp amerykańskiej agencji kosmicznej NASA. Te kilka plam i obwódka wokół szyi to jedyne barwne punkty obrazu przełamujące jego zimną kolorystykę.
Cały tors lekko zgiętej postaci znika w cieniu rzucanym przez górną część skafandra. Ten fragment figury jest zupełnie czarny i zlewa się z tłem. Dopiero w okolicy talii wyłaniają się marszczenia sztywnego materiału przedstawione szarymi punktami, na które pada światło. Poniżej widać zarys ud.
Poniżej prawego z nich znajduje się kieszeń lub podobny fragment ubioru, wystający lekko do przodu. Jeszcze niżej, od kolan, skafander znów ginie w ciemności, na tle jaśniejszego tła widać jedynie krawędzie figury. Stopy i dolna część ugiętych nóg są zakryte czarnym cieniem. Jedynie białe okrągłe czubki butów lekko wystają poza granicę czerni.
Po prawej stronie skafandra, mniej więcej na wysokości jego stóp, leży hełm. Jest biały, dobrze oświetlony, a znajdująca się z przodu szklana, kulista przesłona odbija światło, tworząc wyraźny, jasny punkt zwracający uwagę na środek całej kompozycji. U dołu hełmu widać zmarszczony pasek materiału – to miejsce, w którym powinien przylegać do reszty skafandra.
Tuż za hełmem, w mroku, oświetlone od góry osobnym, punktowym reflektorem, widnieje nieduże, przypominające skrzynkę urządzenie. Wystają z niego kable i pokrętła, ale szczegóły przedmiotu są niewidocznne, giną w półmroku. Być może jednak jest to specjalny plecak– część wyposażenia astronauty. Z kolei przed hełmem, nieco poniżej, bliżej prawego dolnego rogu obrazu, leżą dwie rękawice. Dłonie są ciemnoszare, a na wysokości nadgarstka, w miejscu łączenia rękawic ze skafandrem, ciągnie się biały pas materiału. Prawa rękawica leży wnętrzem dłoni na podłodze, lewajest ułożona odwrotnie. Widać wnętrze dłoni, a na lekko zgięte palce pada światło, tak, że ich czubki są białe. Na prawo od rękawic leży jeszcze jeden ciemnoszary obiekt, który nie mieści się w całości w kadrze. Kształtem przypomina nieduży pojemnik o nieregularnej formie.
Obraz Sasnala przypomina zdjęcie zrobione w pośpiechu ułożonym przypadkowo obiektom, może fragmentowi jakiejś scenografii. Płótno wpisuje się w tradycję malowania martwej natury. To z jednej strony studium przedmiotu, a z drugiej – opowieść o przemijaniu. Płótno odnosi się do utopijnej, entuzjastycznej wizji podboju kosmosu, która niegdyś zawładnęła zbiorową wyobraźnią. Obraz powstał na podstawie fotografii wykonanej w Narodowym Muzeum Lotnictwa i Przestrzeni Kosmicznej (będącej częścią Instytutu Smithsona) w Waszyngtonie, które gromadzi kolekcję 50 tysięcy eksponatów związanych z podbojem kosmosu; znaczna ich część jest udostępniona publiczności w kilku filiach instytucji w Stanach Zjednoczonych. Na obrazie Sasnala niegdysiejsza wizja przyszłości symbolizuje przeszłość i przebrzmiałe fascynacje. Futurystyczny obiekt stał się eksponatem w muzeum historycznym, by następnie zostać „sportretowanym” w obrazie niczym na zdjęciu zrobionym przez przypadkowego turystę.
