Praca Marii Jaremy to abstrakcja. Powyginane i zestawione ukośnie płaszczyzny dają wrażenie dynamicznie, ekspresyjnie tańczącej pary. Liczne wydrążenia płynnie wprowadzają powietrze i światło, zespalając rzeźbę z otaczającą ją przestrzenią.
Węższe i szersze pasma mosiądzu, splatają się ze sobą w zaskakująco piękny sposób. Lekka i ażurowa kompozycja Jaremianki zdaje się dotykać samej istoty nowoczesnego tańca.
Maria Jarema urodziła się w 1908 roku, zmarła w 1958. Dorastała w artystycznej rodzinie lwowskiej pianistki. Przez całe swoje twórcze życie, zarówno w malarstwie, jak i w rzeźbie, zgłębiała problem dynamiki, rytmu i muzyczności dzieła sztuki. Szczególne upodobanie do motywów tanecznych ma z pewnością związek z działalnością artystki w przedwojennym eksperymentalnym teatrze Cricot, gdzie taniec był ważnym elementem spektakli. Wierna ideałom sztuki awangardowej, Jarema przedkładała twórczy eksperyment nad tradycyjne pojmowanie interpretowanego tematu: zerwała z definicją rzeźby jako statycznej bryły, wyrażając ekspresję tańca poprzez sugestię ruchu w przestrzeni
