Obraz przedstawia czeszącą się kobietę. Półnaga modelka siedzi na zielonej kanapie, prawym bokiem do widza i przeczesuje ręką opadającą na twarz kaskadę intensywnie rudych włosów. W leżącym na kanapie przed nią lusterku odbija się jej twarz. Kobieta jest ubrana w białą koszulę, sznurowaną na plecach, która zsunęła się z jej pleców i ramion. Na obrazie widzimy jedynie odsłonięte, pochylone plecy, przerzucone do przodu włosy i ręce czeszącej się i odsłonięte kolano. Wokół kanapy, na której siedzi, wiszą jasne zasłony. Barwy obrazu są harmonijne – miedzianobrązowy kolor włosów, biało-złocista karnacja ciała modelki oraz różne odcienie zieleni kanapy i zasłon. Artysta wprowadził również bardzo efektowną, miękką, secesyjną w formie linię, szczególnie widoczną w partii pleców, włosów i rąk modelki.
Nie wiemy, kim była portretowana kobieta. Być może to żona artysty – spotkana w Paryżu rosyjska malarka Eugenia Szewcow. Jeśli tak to kompozycja jest jednym z kilku jej portretów, w których Ślewiński ukazywał tajemniczy urok pozornie zwyczajnych i codziennych sytuacji.
Autor osiągnął niezwykłe mistrzostwo w formie kompozycji, ukazującej wycinek lub zbliżenie rozgrywającej się sceny.
Malarz Władysław Ślewiński był reprezentantem nurtu postimpresjonistycznego. Urodził się w 1856 roku w Białyninie nad rzeką Pisią, zmarł w 1918 w Paryżu.