“Grupa Laokoona” to odlew gipsowy według kopii rzymskiej z lat 180‒170 p.n.e. Oryginał posiadają Muzea Watykańskie w Rzymie, kopia powstała w 2015 roku. Jest to rzeźba o wymiarach 220 centymetrów wysokości, 163 centymetrów szerokości i 83 centymetrów głębokości. Znajduje się w Królewskiej Galerii Rzeźby Stanisława Augusta. Jest możliwość zapoznania się z rzeźbą przy pomocy tyflografiki.
Grupa rzeźbiarska ukazuje scenę śmierci Laokoona, kapłana Apollina, i jego dwóch synów. Wielopostaciową kompozycję tworzy plątanina wygiętych konwulsyjnie ciał i okręcających się wokół nich w morderczym uścisku węży.
Historia Laokoona wiąże się z wydarzeniami Wojny Trojańskiej. Kapłan był przeciwny wprowadzeniu do miasta pozostawionego przez Greków drewnianego konia. Aby przekonać do swoich racji rodaków, rzucił w podejrzany dar włócznią, a ten wydał głuchy odgłos, co oznaczało, że jest wydrążony i może kryć w sobie przeciwników.
Trojanie zignorowali przestrogę kapłana i polecili mu złożyć ofiarę Posejdonowi, aby bóg przegnał nieprzyjacielską grecką flotę. Kiedy Laokoon, wraz synami zbliżył się do ołtarza, z morza wyłoniły się dwa ogromne węże, dusząc całą trójkę. Była to kara za złamanie przez kapłana celibatu, jednak Trojanie potraktowali śmierć Laokoona jako gniew boży za nie przyjęcie od Greków daru i na swoją zgubę wprowadzili konia do miasta.
Gipsowy pomnik jest częścią, tzw. Kolumnady Kamsetzera, którą tworzą kopie starożytnych posągów ustawionych w szereg na tle iluzjonistycznie malowanej architektury i włoskiego pejzażu.
Odlew wykonano na wzór marmurowego posągu z Muzeów Watykańskich. Grupa Laokoona została odkryta na początku XVI w., była jednak niekompletna i wymagała licznych uzupełnień. Dopiero po czterystu latach odkryto zgiętą w łokciu rękę kapłana, wcześniej rzeźba funkcjonowała w wersji z wyprostowanym przedramieniem. Stąd też wynikają różnice kompozycyjne w poszczególnych kopiach.
