Bohaterką obrazu Olgi Boznańskiej jest kilkuletnia dziewczynka. Stoi przodem do odbiorcy i wpatruje się świdrująco w widza. Ma wielkie, czarne oczy i subtelnie uchylone, ciemnoróżowe usta. Bladą twarz okalają długie kręcone włosy, które zasłaniają czoło dziewczynki i opadają na ramiona.
Postać portretowanej silnie oddziałuje na odbiorcę. Dzieje się tak przede wszystkim za sprawą uporczywego spojrzenia, które magnetycznie przyciąga uwagę. Ogromne oczy dziewczynki o nienaturalnie szerokich, czarnych źrenicach wywołują niezwykłe wrażenie tajemniczości, a rozchylone usta wyglądają, jakby portretowana chciała coś powiedzieć. Na twarzy zdają się malować jednocześnie ciekawość, smutek i niepokój, a może nawet lęk.
Dziewczynka ubrana jest w prostą, ciemnoszarą, luźną suknię. Proste na przedramionach rękawy sukienki ozdobione są na ramionach ogromnymi bufkami. Portretowana ma opuszczone ręce, a w bladych dłoniach ściska bukiet rozwiniętych białych chryzantem strzępiastych, który opada nieco na lewą stronę.
Światło na obrazie Boznańskiej jest rozproszone i miękkie. Pada wyraźnie z lewej strony, oświetla tę część płótna i rzuca cień na nieregularną ścianę tuż za prawym ramieniem dziewczyny.
Pomimo wrażenia kolorystycznej jednolitości, zastosowana przez artystkę gama barwna jest dość szeroka. Obok dominującej, chłodnej szarości, ulubionych przez Boznańską, pojawiają się też ciepłe brązy i beże. Jednak najbardziej zwracają uwagę czarne, głębokie oczy dziewczynki i biel strzępiastych chryzantem.
„Dziewczynka z Chryzantemami” została namalowana w Monachium w 1894 roku, gdzie Olga Boznańska studiowała na Akademii Sztuk Pięknych. Obraz jest inspirowany kulturą Wschodu – chryzantemy bowiem były uznawane za kwiaty symbolizujące władzę japońskich cesarzy. Chryzantemy kojarzą się również z śmiercią lub jesienną zadumą. To może tłumaczyć smutek w oczach dziewczynki.
