Telefon biurkowy, sekretarsko-dyrektorski w kolorze czarno-srebrnym. Składa się z podstawy wykonanej z blachy stalowej czernionej lakierem wspartej na niewielkim cokole. Od cokołu odchodzi mini centralka w formie prostokątnej platformy na froncie aparatu z trzema białymi przyciskami po lewej i z trzema po prawej stronie.
W centralnej części aparatu, na pochyłej powierzchni korpusu umieszczono porcelanową tarczę z ręcznie malowanymi cyframi. Na nią nałożono niklowaną, ruchomą część z centralnie przymocowaną tarczą z grawerowanymi literami od A do K (bez „I”) odpowiadającymi cyfrom. To rozwiązanie stosowano często w telefonach z przeznaczeniem biurowym w celu ułatwienia pracy centralki (przede wszystkim w ewidencjonowaniu numerów i komunikacji z interesantami).
Wysokie widełki z niklu, na owalnej podstawie, podtrzymują rączkę łączącą mikrofon i słuchawkę. Na górze korpusu aparatu umieszczono wysokie przyciski ze sztucznego tworzywa: po lewej – czerwony i czarny, po prawej – grafitowy. Słuchawkę i mikrofon łączy ebonitowy trzonek (rączka). Na słuchawce, po wewnętrznej stronie umieszczono grawerowane litery „Din.”
Słuchawkę z aparatem łączy bawełniany sznur spleciony w warkocz. Tarcza literowa jest sygnowana znakiem w postaci połączonych liter – mała „m” i duża „G” wpisane w koło. Telefon zaopatrzony w przełączniki centrali – obsługiwał sekretariat, gabinet lub kancelarię.
