Szafa do schładzania żywności z początku XX wieku o wymiarach: 94 cm szerokości, 80 cm wysokości i 51 cm głębokości ma formę dwudrzwiowej, sosnowej komódki (dawniej bielonej) na toczonych nóżkach.
W blacie szafki umieszczono podłużny, cynowy zbiornik na lód z metalowym uchwytem. Wnętrze wyposażono w 2 ażurowe półeczki i wyłożono blachą cynkową. Dla zwiększenia skuteczności chłodzenia przestrzeń miedzy drewnem i cynkowym obłożeniem ścian wypełniano dodatkowo trocinami lub słomą. Drzwiczki zaopatrzono w mosiężne, okrągłe wywietrzniki, u dołu zamontowano także mosiężny kranik z obsadką, służący do odprowadzania wody z wytopionego lodu.
Lód do szafy przynoszono ze specjalnego, podziemnego pomieszczenia, zwanego lodownią. Przez stulecia służyło ono ludziom do przechowywania żywności. Wycinanie lodu z rzek, jezior, stawów odbywało się głównie w styczniu i lutym.
