Ul kłodowy to pionowo ustawiony pień ściętego drzewa, który służył do hodowli pszczół. Ciemnobrązowy ul jest nakryty drewnianym, dwuspadowym daszkiem.
Ul kłodowy, jak wynika z jego nazwy, zrobiony jest z kłody ściętego drzewa, w tym przypadku z pnia sosny. Właściwa część ula, tak zwana barć, została wydrążona we wnętrzu pnia. Ma kształt podłużnej komory o głębokości 33 cm, która stanowiła doskonałe pomieszczenie dla pszczół. W tylnej części ula znajduje się otwór przez, który bartnik, czyli hodowca pszczół, miał dostęp do barci. Komora bartna zamykana jest za pomocą deski zabezpieczającej przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi i nieproszonymi mieszkańcami lasu. Z przodu ula, w połowie jego wysokości znajduje się prostokątny otwór dla pszczół, tzw. wlot. Ma on szerokość 7 cm i wysokość 5 cm. Z zewnątrz ul pokrywa kora, widoczne są też sęki z odciętych gałęzi.
Barcie zakładano zarówno w uprzednio ściętych kłodach drzew, jak i w naturalnych dziuplach nadal rosnących drzew. Najwyżej położone barcie znajdowały się nawet 20 m nad ziemią.
Rozkwit bartnictwa w Polsce przypadł na czasy średniowiecza. Wylesienie obszaru Europy związane z intensywnym rozwojem rolnictwa pod koniec XIX spowodowało jego zanik.
