Halina Stodolska, z d. Winter, do której walizka należała, jako 16-letnia dziewczyna została w 1940 roku wraz z całą 5-osobową rodziną deportowana na Syberię. Wraz z ojcem trafiła następnie do Samarkandy, a później przez 2 lata tułała się samotnie. W marcu 1942 r. trafiła do Turkmenistanu, a stamtąd do Teheranu. Tam zrobiła kurs na kierowcę ciężarówki i gdy ukończyła 18 lat dostała mundur wojskowy. Należała do tzw. „Pestek”-Pomocniczej Służby Kobiet, oddziałów zaopatrujących żołnierzy w amunicję i żywność na froncie. Jako żołnierz dowoziła amunicję do linii frontu pod Monte Cassino. We Włoszech poznała swojego przyszłego męża, kapitana WP Władysława Stodolskiego, który walczył w armii Andersa pod Monte Cassino. W 48 r. wyjechali do Londynu, gdzie urodziła się im córka Bożena, a następnie, w poszukiwaniu lepszego życia, w 1952 r. popłynęli statkiem „Mauretania” do Ameryki, do Chicago. Jako walizkę mieli skrzynię po amunicji. Na skrzyni jest naklejka Cunard White Line z datą wyjazdu, przebiegiem podróży, adresem w Chicago. Odbyła ona długą podróż: Monte Cassino, Rzym, Neapol, Londyn, Chicago, Indianapolis, Tulsa. Skrzynia została odnaleziona przez siostrę Haliny, Alfredę Ferschkę, w 1999 r. na strychu domu Haliny w Chicago i podarowana Muzeum Emigracji w Gdyni
