Samobieżna lokomobila z silnikiem parowym była przeznaczona do napędu i transportu maszyn rolniczych. Lokomobila jest poprzedniczką popularnego dziś traktora. Pojazd składa się z walcowatego kotła parowego, silnika parowego z kołem zamachowym oraz kołowego układu jezdnego.

Ten typ lokomobili mógł samobieżnie przemieszczać się na miejsce pracy, stąd potoczna nazwa „lokomotywa drogowa”. Lokomobila rzeczywiście [przypomina wyglądem lokomotywę. Jest jednak od niej mniejsza, choć w porównaniu z samochodami, nawet ciężarowymi, lokomobila jest naprawdę duża. Maszyna poruszała się po drogach, w odróżnieniu od lokomotywy, lokomobila ma bowiem ogumione koła – dwa z przodu i dwa z tyłu. Tylne o średnicy 180 cm są znacznie większe od przednich.

Lokomobila jeździła dzięki energii pary wodnej przenoszonej z silnika na koła za pomocą specjalnego systemu napędowego. Centralną i najważniejszą częścią lokomobili jest kocioł parowy wyglądający jak wielka, żeliwna bania. Tu pod wpływem wysokiej temperatury z wody powstaje para wodna napędzająca silnik. Z tyłu do kotła przylega palenisko, w którym rozpalano ogień ogrzewający wodę. Bezpośredni dostęp do paleniska miał maszynista, który czuwał nad tym aby w kotle nie zabrakło wody, a w palenisku węgla. Pomiędzy tylnymi większymi kołami lokomobili miał  swoje zadaszone stanowisko z niezbędnymi urządzeniami sterowniczymi i kontrolnymi oraz zbiornik na zapas wody. Przednia część kotła to dymnica z kominem, przez którą wydostają się spaliny z paleniska. Wraz z ciepłem ogrzewają one kocioł poprzez system rurek biegnących  z paleniska do dymnicy. Na górze do kotła przylega silnik parowy z kołem zamachowym, które przekazywało napęd poprzez pas transmisyjny na maszyny rolnicze. Pod kotłem, pomiędzy przednimi i tylnymi kołami zamocowano bęben linowy ze stalową liną do przeciągania pługa. Do zaorania pola oprócz pługa potrzebne były dwie lokomobile. Obie maszyny ustawiano poza polem, na dwóch przeciwległych jego krańcach. Za pomocą liny nawiniętej na bęben przeciągały one pomiędzy sobą pług, następnie po każdym przejeździe pługa przesuwały się o szerokość strefy zaoranej. Lokomobila niemal w całości jest czarna, tylko Szprychy kół  oraz kocioł parowy w kolorze żywoczerwonym kontrastują z pozostałymi elementami pojazdu. Lokomobila zużywała podczas jednego dnia pracy na polu 3000 l wody i 1500 kg węgla.

Ruchomą maszynę parową dla celów rolniczych po raz pierwszy skonstruował w roku 1842 Alexander Dean w Birmingham. Na ziemiach polskich prekursorem wykorzystania lokomobil w rolnictwie był Andrzej Zamoyski, który zademonstrował ten wynalazek w 1858 roku na Pierwszej Wystawie Rolniczej w Łowiczu. Maszyny parowe okazały się szczególnie przydatne do młocki, która mogła odbywać się bezpośrednio na polu, gdzie w stogach gromadzono plony. Dzięki temu wynalazkowi praca zwierząt zastąpiona została mechaniczną siłą napędową. Lokomobile wykorzystywane były w rolnictwie aż do połowy  20 wieku.