W twórczości Mariny publiczność odgrywa coraz większą rolę, artystka nakłania widzów między innymi do poszerzania własnej percepcji i doświadczania faktu „nieistnienia czasu”. Mają temu służyć takie czynności jak, na przykład, Counting the Rice (Liczenie ryżu).
Praca liczenie ryżu znajduje się w dużym pomieszczeniu, wzdłuż którego stoi długi drewniany stół. Jest nietypowy, blat ma po środku wgłębienie, które ciągnie się przez niemal całą jego długość. We wgłębieniu leżą ziarnka białego ryżu i czarnej soczewicy. Wzdłuż stołu, po jednej i po drugiej stronie stoją proste, drewniane ławki bez oparcia. Na pracę składają się również białe kartki i ołówki, słuchawki wygłaszające dźwięk, oraz szafki do przechowywania rzeczy.
Elementem pracy jest także instrukcja dla publiczności. Zgodnie z tym regulaminem należy:
- Umieścić torby, płaszcze, urządzenia elektroniczne i inne wartościowe rzeczy (takie jak zegarki, kamery i telefony) w jednej z szafek,
- Przed rozpoczęciem liczenia założyć słuchawki, które wygłuszają inne dźwięki,
- Usiąść i wziąć ze stołu garść ryżu i soczewicy,
- Policzyć osobno ziarna ryżu i soczewicy, i zapisać wynik na kartce,
- Kontynuować liczenie tak długo jak zechcemy.
Można też w każdej chwili przestać i odejść od stołu. Przed odejściem należy jedynie posprzątać po sobie. Kartkę z wynikami można zabrać ze sobą lub zostawić.
Jak tłumaczy artystka żyjemy w trudnym okresie, kiedy czas jest coraz więcej wart ze względu na to, że mamy go coraz mniej. Dlatego też chciałabym stworzyć publiczności możliwość doświadczenia pustki, czasu, przestrzeni, jasności i próżni, i refleksję nad nimi. Mam nadzieję, że w trakcie tego doświadczenia połączą się z teraźniejszością – ulotną chwilą tu i teraz.”
