Oranżeria znajduje się na niewielkim trawniku przy zachodnim skraju Parku Bródnowskiego. Blisko chodnika będącego przedłużeniem ulicy Łabiszyńskiej. Obiekt nazywany jest przez mieszkanki i  mieszkańców Bródna Sąsiedzką Szklarnią. Został wzniesiony w ramach jubileuszowej, 10. edycji Parku Rzeźby na Bródnie.

Pomysłodawcami oranżerii byli pracownicy Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie: Sebastian Cichocki i Izabela Kaszyńska, kuratorzy dziesiątej odsłony działań muzeum w Parku Bródnowskim.


Oranżeria stoi na nieznacznie obniżonym względem alei spacerowych terenie. Znajduje się w rogu trawnika obsadzonego klonami tatarskimi i w bliskim sąsiedztwie rosłego jesionu.

Szklarnia ma niewiele ponad 3 metry wysokości, a jej podstawa To kształt koła o promieniu 6 metrów.  Ażurowa, drewniana konstrukcja została zrealizowana według założeń kopuły geodezyjnej Richarda Buckminstera Fullera, amerykańskiego architekta, kartografa i filozofa. Skomplikowana struktura to szkielet złożony z dziesiątek trójkątnych elementów. Całość Przypomina nieco budowę plastra miodu. Trójkąty równoboczne zostały połączone ze sobą, zorganizowane w pięciokąty i sześciokąty foremne. Dzięki temu kopuła, mimo że odzwierciedla półsferyczny kształt, nie jest obła, ale kanciasta. Forma obiektu może

Kojarzyć się z oszlifowanym kamieniem szlachetnym.

 

Kopuła geodezyjna pełniąca rolę szklarni jest miejscem umożliwiającym lokalnej społeczności wspólne spędzanie czasu i wspólną pracę. To miejsce, gdzie – jak mówi Izabela Kaszyńska – „siedzi się, sieje, grzebie w ziemi, zbiera rukolę i pomidory, podlewa rośliny. Miejsce spotkań. Miejsce rozmów. Miejsce poznawania się z sąsiadami. Miejsce produkowania dóbr wspólnych: warzyw i kwiatów, ale też praktykowania życzliwości, wspólnego robienia i nie-robienia, uprawy i doglądania nowych pomysłów”. Mieszkanki i mieszkańcy Bródna, aktywistki i aktywiści byli zaangażowani w powstanie Oranżerii od samego początku, pomagali przy budowie, organizacji grządek. Sadzą i opiekują się roślinami, pilnują porządku i biorą odpowiedzialność za funkcjonowanie kopuły, która – będąc częścią Parku Bródnowskiego – była i jest otwarta przez 24 godziny na dobę siedem, dni w tygodniu.

 

O tym, że pomysł na szklarnię jako miejsce sąsiedzkich spotkań się sprawdził świadczy kondycja roślin oraz niemal całkowity brak zniszczeń samej

szklarni. Tylko w niewielu miejscach trzeba było łatać drobne dziury w folii ogrodniczej. Co więcej, we wnętrzu Oranżerii, niejako w dowód uznania dla pomysłu zorganizowania ogrodu społecznego, zaczęły pojawiać się różne przedmioty. Nad drzwiami wejściowymi zawisła plansza ze skomplikowanym wzorem inspirowanym kulturami wschodu. Plansza kształtem odpowiada trójkątnemu modułowi ścian szklarni. Ozdobny element został wykonany z wbitych w planszę i pomalowanych na żywy, pomarańczowy kolor kapsli od butelek po napojach. Wzór przypomina słońce z wpisaną w nie literą pisma dalekowschodniego.

W środku kopuły są staromodne krzesła, przeniesione przez kogoś z domu lub działki. Najwięcej uroku mają wykonane na szydełku kolorowe motyle, które zawieszono nad grządkami. Ciemnoczerwone i niebieskie owady zastygły w locie nad krzewami pomidorów.

 

– – –

Zrealizowano w ramach 1. edycji Stypendium im. Bogny Olszewskiej.