Mural przedstawia Zofię Stryjeńską, malarkę i graficzkę znaną ze swych prac odwołujących się do kultury słowiańskiej. Stryjeńska apogeum swej sławy przeżywała w dwudziestoleciu międzywojennym. To wówczas sfotografowano ją w ulubionym berecie – a zdjęcie stało się wiele lat później inspiracją do powstania ursynowskiego muralu. Mural odróżnia od fotografii kolor – zdjęcie było oczywiście czarno-białe, zaś barwy, jakich zdecydowała się użyć Julia Szulc, nawiązują do intensywnej i żywej kolorystyki dzieł Stryjeńskiej.
Artystka została ukazana frontalnie, w ujęciu do piersi. Lekko pochyla głowę do przodu, a prawą dłoń w ciemnoczerwonej rękawiczce przyłożyła płasko do szyi. Stryjeńska ma trójkątną twarz o mocno wystających kościach policzkowych. Jej nos jest długi i prosty. Pełne usta podkreślone są szminką w tym samym kolorze co rękawiczka. Stryjeńska lekko wznosi ciemne oczy i patrzy ku nam. Brwi ma cienkie, ale mocno zarysowane. Na jej wargach błąka się nieśmiały, delikatny uśmiech. Czarne falujące włosy artystki sięgają uszu i rozdzielone są przedziałkiem. Na czole, tuż nad lewym okiem, wije się pojedynczy zalotny loczek.
Stryjeńska jest ubrana w jasnoniebieski płaszcz z wykładanym kołnierzem. Na głowie nosi intensywnie pomarańczowy beret, nałożony z fantazją na bakier.
W tle za postacią artystki rysują się bryły wieżowców, zaznaczone delikatnie i pomalowane w różne odcienie niebieskiego. Przypominają budynki biurowe i hotele stojące obecnie w centrum Warszawy.
Tuż nad lewym ramieniem Stryjeńskiej na czarnym pasku znajduje się niewielki napis białą czcionką St. Kazury 8.
Zofia Stryjeńska była artystką malarką specjalizującą się w art deco. W 1911 roku przebrana za mężczyznę, jako Tadeusz Grzymała Lubański rozpoczęła studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W tym czasie na studia te nie przyjmowano kobiet.
