Maria Grzegorzewska była pedagogiem, psychologiem i twórczynią pedagogiki specjalnej w Polsce. Studiowała w Krakowie, Londynie i Paryżu. Na Sorbonie uzyskała w 1916 roku tytuł doktora filozofii. Po doktoracie zdecydowała się na pracę z osobami niepełnosprawnymi i została nauczycielką w jednej z paryskich szkół dzieci opóźnionych w rozwoju. W maju 1919 znalazła się w Warszawie. Pracowała w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, zajmując się szkolnictwem specjalnym. W roku 1922 stworzyła Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej i została jego dyrektorką. Funkcję tę pełniła do końca życia, kierując się hasłem Instytutu: „Nie ma kaleki – jest człowiek”.
Podczas wojny i okupacji Maria Grzegorzewska pracowała w szkole specjalnej nr 177 w Warszawie jako nauczycielka, a ponadto czynnie działała w konspiracji. Po wojnie w latach 1958–1960 była profesorem w Katedrze Pedagogiki Specjalnej UW, pierwszej uniwersyteckiej katedrze pedagogiki specjalnej w Polsce. Zmarła 7 maja 1967. Pochowano ją w Alei Zasłużonych na Powązkach.
Imię Marii Grzegorzewskiej nosi jedna z ulic na Ursynowie w Warszawie.
Mural przedstawia Marię Grzegorzewską w półpostaci, a projekt nawiązuje do fotografii ukazującej ją jako młodą nauczycielkę. Grzegorzewska ma łagodną, owalną twarz. Mądrymi, ciemnymi oczami patrzy na nas przenikliwie i uważnie. Na nosie ma cwikier, czyli dawne okulary. Ma regularnie wykrojone usta podmalowane szminką. Jej głowę okala burza czarnych włosów sięgających uszu. Maria eleganckim ruchem podpiera lekko głowę lewą dłonią.
Portret uzupełniono o zapisane czarną czcionką informacje o życiu i działalności bohaterki muralu.
Malowidło zostało wykonane w technice wykorzystującej grafikę wektorową i niewielką liczbę wielokątów o jednolitej płaszczyźnie kolorystycznej. Pracę namalowano specjalnymi farbami, odpornymi na działanie warunków atmosferycznych. Mural stanowi część projektu „Murale metra – pociąg do sztuki”. Projekt został sfinansowany ze środków budżetu partycypacyjnego.
