Przemysław Zwoliński (1928-1989) był jednym z współtwórców lubelskiego Koła Młodych Plastyków, które w 1957 roku przekształciło się w „Grupę Zamek”. Nazwa grupy pochodziła od siedziby, którą początkowo stanowiły pracownie usytuowane właśnie na Zamku Lubelskim. Młodzi artyści tworząc lubelską awangardę, chcieli przeciwstawić się malarstwu akademickiemu. W tym celu twórcy rozpoczęli poszukiwania nowych środków wyrazu. „Zamkowicze” korzystając m.in. z osiągnięć malarstwa abstrakcyjnego, w swoich działaniach artystycznych, stanowiących pewnego rodzaju eksperyment z formą, poszukiwali trzeciego wymiaru. Skupili się zatem na malarstwie materii, polegającym na wprowadzaniu do obrazów zróżnicowanych materiałów, np. tkanin, metali, szkła, czy drewna, zestawionych ze sobą na płaszczyźnie jednego obrazu. Początkowo jednak starali się przedstawić trzeci wymiar graficznie, na płaskiej powierzchni malarskiego płótna. Prezentowany obraz, choć wpisuje się w ogólne założenia grupy, to stanowi indywidualny wyraz artystyczny Zwolińskiego, zafascynowanego zjawiskami fizycznymi oraz kosmologią. Jest to abstrakcyjna kompozycja, składająca się z różnokolorowych form geometrycznych, spośród których wyłania się postać młodej kobiety, księżyc oraz słońce.