Wielkoformatowa barwna kompozycja składająca się z 48 kwater o wymiarach 58×103 cm autorstwa poznańskiej witrażystki to jeden z największych witraży świeckich w zbiorach muzealnych w Polsce. Witrażowe dzieło odwołuje się do wielowiekowych tradycji winiarskich Zielonej Góry.

Punktem wyjścia dla koncepcji tej realizacji była bordiura dwuskrzydłowych, brązowych Drzwi Gnieźnieńskich z 2. połowy XII wieku, składająca się  z pasa falującej wici roślinnej i wplecionych w nią scen winobrania oraz przedstawień m.in. z kręgu kultury antycznej, obrazujących postaci ludzkie oraz wyobrażenia zoomorficzne oparte na stylizowanych motywach, zaczerpniętych z realnego bądź fantastycznego świata zwierząt. Stała się ona cennym źródłem ikonograficznym w pracy nad projektem tego witrażu.

Wielobarwna kompozycja wykonana jest z kawałków kolorowego szkła wprawianych w ołowiane ramki osadzone między żelaznymi sztabami. Przedstawia centralnie usytuowaną scenę figuralną dotyczącą pracy na winnicy zamkniętą w formie owalu. Znajdują się tam trzy postaci winoogrodników rozmieszczone na kształt trójkąta, którego górny wierzchołek wyznacza mężczyzna ścinający koserem winne grona. Poniżej z lewej strony widnieje druga postać męska z koszem winogron na plecach, a po prawej trzeci mężczyzna udeptujący moszcz winny w beczce. Tło tej scenki winobraniowej stanowią liczne kiście winogron oraz wici roślinne symbolizujące plantację winorośli. Główną scenę winiarską otacza wielobarwne tło mieniące się różnymi odcieniami czerwieni, żółci, zieleni, fioletu i niebieskości. Na nim znajdują się wirujące wokół głównego przedstawienia stylizowane wizerunki postaci, zwierząt i fantastyczno-mitologicznych stworzeń wplecionych w wijącą się winną latorośl. Wszystkie poniższe fantastyczne wyobrażenia przejęte zostały z bordiury  i twórczo przetransponowane przez autorkę. Wśród nich jest  ignodus dmący w róg, obok niego na winny krzew wspina się kozioł górski. Pod nimi umieszczony został galopujący mityczny centaur z rogiem i maczugą. Dolny, lewy róg witraża zamyka wyobrażenie małpy siedzącej na gałązce. Najbliżej „winiarskiego kręgu” znajdują się dwa wizerunki lwów wspartych na tylnych łapach, z głowami odchylonymi do tyłu.  Nad przewodnią scenką winobraniową z prawej strony znalazł się motyw ptaka z głową kobiety. Natomiast bezpośrednio pod sceną przedstawione zostały dwa zwrócone do siebie ptaki: najprawdopodobniej kruk i żuraw, dziobiące winne grona oraz paw królewski odwrócony do nich tyłem. Pod wizerunkiem lwa z prawej strony witraża autorka umieściła postać łucznika strzelającego z łuku. Natomiast bezpośrednio przy prawej krawędzi znalazły się trzy wizerunki zwierząt: od góry żerujący w winorośli fantastyczny czworonóg, pod nim niezidentyfikowany ptak dziobiący kiście winogron. Poniżej prawy, dolny róg kompozycji witrażowej wypełnia wizerunek galopującego jelenia.   

Maria Powalisz-Bardońska (ur. 1935 Poznań) Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a następnie podjęła naukę zawodu witrażownictwa w pracowni ojca, artysty plastyka Stanisława Powalisza. W latach 1958-1964 kształciła się w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na Wydziale Rzeźby. Artystka w swoim dorobku posiada wiele realizacji zarówno we wnętrzach zabytkowych, w tym sakralnych, jak i współczesnych świeckich budowlach. Jej dziełem są witraże m.in. w gotyckiej katedrze w Gnieźnie i katedrze w Pelplinie.