Koryto zostało ręcznie wydrążone w surowym, ociosanym pniu dębowym, z zachowaniem jego naturalnych krzywizn. Brązowa powierzchnia koryta jest szorstka, niewygładzona i ma rysy od dłuta. Po obu stronach koryto zamykają ukośne ścianki szczytowe. Przymocowane do nich proste rękojeści o długości około 10 cm służyły do przenoszenia koryta w dowolne miejsce. Obiekt jest zachowany w bardzo dobrym stanie.
Koryto stanowi część stałej ekspozycji Muzeum Wina. Takie koryta były stosowane w Zielonej Górze i okolicach aż do przełomu XVIII i XIX wieku. Powszechnie wykorzystywano je do udeptywania świeżo zerwanych gron bosymi stopami. Tak otrzymaną pulpę winogronową, po odsączeniu, należało wytłoczyć jeszcze raz w prasie winiarskiej. Podczas deptania uzyskiwano wysokiej jakości miazgę bez ryzyka uszkodzenia pestek. Zgniecione pestki wydzielają bowiem substancje oleiste, które zmieniają walor smakowy wina na bardzo niekorzystny.
Koryto pochodzi prawdopodobnie z nieistniejącego obecnie budynku przy ul. Moniuszki (dawniej Hospitalstraβe [hospitalsztrase]) w Zielonej Górze, mieszczącego utworzone w 1931 roku prywatne muzeum winiarskie.
