Rzeźba ma dwa plany, które autor uzyskał wykorzystując dwie warstwy szkła. Wazon sam w sobie jest gładki, nie jesteśmy w stanie wyczuć dotykiem tego, co dzieje się w środku. Szkło jest gruba przez co w wazonie pozostaje niewiele miejsca na wodę i kwiaty. Nie jest to funkcjonalny wazon ale rzeźba.
Podczas wpatrywania się w rzeźbę powstaje wrażenie ruchu. Zdaje się ona wypełniona wodą, w której pływają pstrągi. Woda przypomina tę z górskiego potoku. Jest zielonkawa i mętna.
Wewnątrz rzeźby możemy dostrzec także unoszące się bąbelki powietrza, jakby poruszające się wewnątrz pstrągi wypuszczały powietrze. Ta scena rozgrywa się pod gładką warstwą tafli wody, przez co niemożliwy jest dotyk i zakłócenie sceny.
Pod wpływem światła, w wazonie powstaje wrażenie promieni słońca prześlizgujących się po wodzie.
Rzeźba łączy naturę z muzyką. Inspiracją dla autora rzeźby był utwór Franza Schuberta „Pstrąg” i postanowił on uchwycić w rzeźbie jednocześnie pstrąga jako melodię oraz pstrąga jako zwierzę.
Tomaszewski to najbardziej znany polski twórca szkła unikatowego, traktowanego jak samoistna rzeźba. Artysta uczył się w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie a następnie w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po drugiej wojnie światowej pracował w Szklarskiej Porębie, gdzie zaprojektował ponad 250 wzorów szlifów na kryształy. Pobyt na Śląsku trwał do roku 1950 kiedy to przeniósł się do Łodzi, a później, w 1963 powrócił do Warszawy. Po wyjeździe ze Śląska kontynuował twórczość w zakresie szkła. Wiele lat pracy artysta poświęcił szkłom unikatowym, formowanym na gorąco. Odrzucił technikę wdmuchiwania szkła do form na rzecz tzw. wolnego formowania z bańki szklanej wyłącznie przy pomocy piszczela i skonstruowanych przez siebie narzędzi. Odszedł od wykorzystywania szkła jedynie do wyrobu przedmiotów codziennego użytku.
