Warsztat garncarski służył rzemieślnikowi do ręcznego wytaczania naczyń z gliny. Warsztat to w istocie drewniana ława, do której przymocowano koło garncarskie. Koło garncarskie składa się z dwóch tarcz umieszczonych na wspólnej, pionowej osi. Dolna tarcza jest znacznie większa. Górna mniejsza tarcza to koło robocze.
Uzupełnieniem warsztatu garncarskiego są drewniany walec na rękojeści do ubijania gliny zwany „szlagą” oraz strug żelazny z drewnianymi rączkami do odcinania kawałków gliny.
Porcję gliny po odpowiednim przygotowaniu i zmoczeniu garncarz wygniata ręcznie na ławie i formuje w wałek. Z wałka odcina kawałek gliny i przykleja go do górnej tarczy koła garncarskiego. Następnie siedząc na ławie wprawia koło garncarskie w ruch obrotowy. W tym celu popycha nogami dolną, większą tarczę. Cały czas obracając kołem, na górnej tarczy formuje mokrymi rękami bryłę gliny w kształt naczynia. Najpierw wygniata w środku otwór i formuje dno naczynia. Potem wyciąga w górę ścianki na kształt walca. Następnie modeluje brzusiec i górny brzeg naczynia.
Garncarstwo jako tradycyjne rzemiosło zaczęło zanikać na początku XX wieku i zostało uznane za jedną z dziedzin sztuki ludowej.
