Obraz przedstawia grupkę ludzi malujących na sztalugach ustawionych wśród drzew. Sylwetki malarzy sięgają jedynie jednej trzeciej wysokości płótna. Resztę obrazu zajmują górujące nad nimi splątane korony drzew. Pomiędzy drzewami, po prawej stronie, prześwieca fragment drewnianego płotu, który może sugerować, że grupa maluje w sadzie.
Ten migotliwy pejzaż to dzieło typowe dla prac Arcta z lat 30. Artysta ten czerpał z impresjonizmu, drobnymi plamami barwnymi o harmonijnej kolorystyce usiłując oddać ulotność chwili i piękno natury.