Sztucer kapiszonowy jest długą, ładowaną od przodu, czyli przez lufę, bronią czarnoprochową. Wyprodukowano ją w I połowie XIX w. Garłacz jest zachowany w dobrym stanie, widoczne są jedynie niewielkie wgniecenia w drewnie i wżery na częściach metalowych.
Broń składa się z trzech części: lufy, zamka i drewnianej osady. W budowie osady wyróżniamy dwie części tylną, czyli kolbę i przednią, czyli łoże.
Lufa sztucera wykonana jest ze stali i ma długość 77 cm, a jej kaliber to 13 mm. Jest gwintowana, to znaczy, że wewnątrz posiada spiralnie skręcone bruzdy, które wymuszają obrót kuli. Lufa od zewnątrz na całej długości ma kształt ośmioboku. Umocowana jest w osadzie długim metalowym językiem na przedłużeniu lufy, nazywanym warkoczem, który ku zakończeniu zwęża się tworząc trójkąt. Warkocz umocowany jest wkrętami – w eksponacie brakuje jednej śruby, po której pozostał otwór. Od góry na lufie, w odległości 17 cm od zamka osadzony jest składany celownik w formie prostokątnej blaszki na zawiasie. U wylotu lufy umieszczona jest mosiężna muszka.
Osada wykonana jest z jednego kawałka drewna. Ważnym fragmentem osady jest łoże, czyli część broni służąca do mocowania lufy.
Łoże jest przedłużeniem kolby w formie półki, na której położona jest lufa. Od dołu łoże posiada trzy mosiężne tulejki na stempel (czyli pręt służący do ubijania prochu i dobijania kuli w broni ładowanej odprzodowo). Stempel wykonany jest z pręta stalowego, zakończony jest metalowym okuciem w formie tulejki. Na całej długości łoża wykonanych jest sześć otworów przez całą szerokość drewna. Są to miejsca na niewielkie bolczyki scalające lufę z łożem. Pośrodku łoża przymocowany jest metalowy kabłączek do mocowania paska, dzięki któremu strzelec może założyć broń na ramie. Łoże przy wylocie lufy jest wzmocnione miedzianym okuciem.
Z prawej strony na wysokości styku lufy i kolby przymocowana jest stalowa blacha będąca częścią zamka kapiszonowego. Po prawej stronie blachy znajduje się stalowy kurek. Kurek jest elementem, który w chwili naciśnięcia spustu opadał na kapiszon. Kurek zrobiony jest z metalu i ma kształt litery S. W jego przedniej części znajduje się wgłębienie, w które wchodzi kapiszon w chwili uderzenia. Kurek przymocowany jest do blachy jedną śrubą. Po lewej stronie blachy zamka znajduje się kominek, czyli cienka stalowa rurka. Jest ona połączona kanałem z komorą nabojową w lufie. Na kominek strzelec zakładał kapiszon, czyli kapturek wykonany z cienkiej blaszki, w którym umieszczano małą ilość substancji wybuchowej. Opadający na kapiszon kurek powodował wybuch piorunianu rtęci, czyli materiału inicjującego zapłon. Płomień poprzez kanał przedostawał się do ładunku miotającego, w konsekwencji wywołując odpalenie broni.
Po lewej stronie łoża znajdują się jedna mosiężna śruba mocująca zamek.
Od spodu kolby przymocowany jest łukowaty, wykonany z mosiądzu kabłąk, czyli osłona spustu, przymocowany do drewna dwiema śrubami. Kabłąk bliżej kolby posiada dodatkowe wygięcie w kształcie trójkąta. Sztucer posiada dwa lekko wygięte języki spustu. Bliższy jest przyśpiesznikiem, który zmniejsza opór spustu, umożliwiając szybsze oddanie strzału. Tuż przed kabłąkiem przykręcony jest kolejny kabłąk do mocowania pasa.
Kolba po lewej stronie ma wyrzeźbiony policzek, czyli wypukłość, do której przykłada się policzek podczas celowania i strzału. Po lewej stronie znajduje się wydrążony w drewnie prostokątny pojemnik. Obudowa pojemnika, czyli mosiężna pokrywka zamocowana jest na zawiasie. Kolba zakończona jest mosiężną stopką w formie ozdobnie wyciętej blaszki, która przechodzi na górę kolby tak zwanym wąsem. Stopka przymocowane są do drewna dwiema dużymi śrubami.
Ładowana odprzodowo broń myśliwska z XIX w. była bardzo wszechstronna. W zależności od tego na jaką zwierzynę polowano można było zastosować różnego rodzaju amunicję. Na większe zwierzęta używano kuli ołowianej o średnicy nieznacznie mniejszej niż kaliber lufy, natomiast gdy polowano na ptactwo, do lufy można było wsypać ołowiany śrut.
