Szafy sieniowe były zazwyczaj masywnymi, lśniącymi, bogato zdobionymi meblami, których ciężar sięgał niekiedy połowy tony. Taka też jest szafa ze zbiorów Muzeum Narodowego w Gdańsku.

Mebel wspiera się na pięciu nogach o kształcie spłaszczonych kul. W dolnej części ma długą, głęboką szufladę. Powyżej niej za dwojgiem drzwi kryje się zasadnicza część szafy. Całość dekoruje wielostopniowe zwieńczenie. Szafa jest zamykana na klucz.

Front szafy jest podzielony na kilka pól, wyznaczonych przez trzy ozdobne pilastry oraz wielostopniowe wydatne gzymsy. Dwa pilastry biegną wzdłuż skrajów szafy, a między nimi zamocowano bogato dekorowane skrzydła drzwi. Trzeci pilaster, środkowy, jest integralną częścią prawego skrzydła. Poniżej pilastrów znajdują się cokoliki, równe wysokością szufladzie. Choć szuflada jest tylko jedna, cokoliki rozdzielają jej przód na dwie części. Każda z części ma taką samą szerokość, jak drzwi szafy. Szuflada jest wyposażona w specjalne zabezpieczenie przed otwarciem, które można zwolnić dopiero po otwarciu drzwi szafy.

Szafa ma bardzo bogatą dekorację rzeźbiarską, która prezentuje konkretny program ikonograficzny. Motywem przewodnim jest upływ czasu. Dodatkowo zaakcentowano gospodarność i oszczędność, czyli cechy, które były bardzo wysoko cenione w środowisku gdańskich protestantów.

Pilastry mają głowice zdobione liśćmi akantu i niewielkimi spiralami, między którymi znajdują się główki puttów. Środkowy pilaster kryje dziurkę od klucza. Schowano ją za uchylnym fragmentem rzeźbionej, drewnianej dekoracji. Płaszczyzny pilastrów pokryto ornamentem roślinno-kwiatowym z wplecionymi weń puttami, popiersiami oraz muszlami i zwierzętami. Na lewym pilastrze jest to niedźwiedź ssący łapę – symbol głodu. Wierzono bowiem, że przesypiający zimę i niepożywiający się wówczas miś, musi być tak głodny, iż ssie własną łapę. Głodnego niedźwiedzia przeciwstawiono umieszczonej na prawym pilastrze zapobiegliwej wiewiórce, która trzyma w łapkach orzeszek. Oboje zwierząt wyrzeźbiono na tej samej wysokości, tuż nad cokolikami.

Winorośl wije się też na froncie szuflady, a środkowa część przypomina mocno spłaszczoną czteroramienną gwiazdę nałożoną na prostokąt. Na środku każdej z części szuflady umieszczono rozetkowy szyld, z którego zwisa kółko do otwierania szuflady.

Każde ze skrzydeł drzwiowych ma w centrum rzeźbienia przypominające kształtem duży owalny półmisek odwrócony do góry dnem. Środkowa część tej dekoracji okolona jest roślinną girlandą. W górnych narożach skrzydeł zostały przedstawione alegorie Czterech Pór Roku. Na lewym skrzydle znajdują się Wiosna z kwiatami w dłoni oraz Lato z wiązką kłosów. Na prawym skrzydle umieszczono Jesień z kiścią owoców oraz Zimę. W dolnych narożach putta dźwigają rogi obfitości, dorównujące niemal wielkością im samym. Putta oraz rozmieszczone na całej powierzchni frontu szafy rośliny, owoce i zwierzęta są symbolem zależności losu człowieka od obfitości tylko pozornie ujarzmionej przez niego Natury.

Szafę wieńczy rozłożysty gzyms. Na jego środku umieszczono kartusz z bujnych liści akantu. W centrum kartusza tkwi kobieca postać z narzuconą na ramiona lwią skórą. Nad głową ma wielką koronę, pod stopami orła, a po bokach dwa lwy.