Symfonion ma postać jednoskrzydłowej, przeszklonej z przodu  szafki. Za szybą mieści się właściwy mechanizm grający. Urządzenie uruchamiał żeton (lub pięciofenigowa moneta), który wrzucano do otworu zamkniętego ozdobnym, metalowym szyldem. Napęd szafy grającej stanowi mechanizm sprężynowy z naciągiem korbowym. Wprowadza on w ruch okrężny metalową płytę, zamocowaną pionowo na tylnej ścianie szafy. Zlokalizowany tuż pod nią rezonator grzebyczkowy wydobywa zapisany na niej dźwięk za pomocą licznych ząbków grzebienia, które zaczepiają się o perforacje w trakcie obrotu płyty.

Szafę symfonionu wykonano z drewna politurowanego na kolor orzecha. Z przodu szafa jest bogato dekorowana. Po bokach szklanych drzwiczek umieszczono dwie smukłe półkolumny o bogatych profilach. Między nimi w dolnej części obudowy znajduje się napis SYMPHONION, wykonany prostymi złoconymi literami. Przeszklenie jest od góry zamknięte półkoliście, a powstałe powyżej łuku pola udekorowano dwoma symetrycznymi motywami przywodzącymi na myśl piszczałki organów. Dłuższe piszczałki są blisko skrajów szafki, krótsze na środku. Szafkę domyka od góry ozdobny gzyms przypominający kształtem belkowanie antycznej świątyni. Powyżej gzymsu symfonion ma ażurowe zwieńczenie kojarzące się z tralkami, czyli pionowymi poprzeczkami zabezpieczającymi balkony. W centrum tego zwieńczenia znajduje się lira. Na skrajach zwieńczenia znajdują się dwa elementy dekoracyjne, które wyglądają jak kielichy zamknięte fantazyjnymi stożkowymi pokrywami.

Podłogowe pozytywki płytowe, z uwagi na wysoką jakość emitowanego dźwięku i efektowną formę były popularnym elementem wystroju mieszczańskich salonów, kawiarni lub dworców kolejowych w 2 połowie XIX wieku. W ich produkcji na terenie Europy wiedli prym głównie Niemcy, czego przykładem są firmy takie jak Polyphon, Symphonion czy Kalliope. Powszechność i renoma ich produktów sprawiła, że urządzenia tego typu zaczęto określać nazwami pochodnymi – polifonami lub symfonionami. Wraz z rozwojem techniki rejestracji dźwięku, polifony zostały z czasem zastąpione gramofonem wynalezionym przez Emila Berlinera w 1887 roku.