Siekierkę datuje się na połowę V tysiąclecia p.n.e. Została odkryta w okolicach Bydgoszczy. Ma 11 cm długości i 6 cm szerokości.
Na wystawie prezentowany jest obuch siekierki wykonany z krzemienia za pomocą obróbki ręcznej i gładzenia. Jego kształt z boku przypomina wydłużony trapez, od góry – długą soczewkę. Ma nieregularny kolor – przenikających się plam czerwieni, żółci, brązu, z zaznaczoną wyraźnie strukturą minerału. Zaostrzona jest dłuższa podstawa trapezu.
Podobnie jak w dzisiejszych siekierach, jej ostrze należało osadzić równolegle do trzonka. Zarówno siekierki krzemienne, jak i kamienne (w późniejszych epokach zastąpione brązowymi i żelaznymi) służyły głównie do wycinania drzew.
W ramach archeologii eksperymentalnej podejmowano próby ścięcia drzewa za pomocą podobnych narzędzi. Okazało się, że ścięcie drzewa o średnicy 14–15 cm trwa około 7 minut, natomiast drzewa o średnicy do 35 cm – zajmuje 30 minut.
