Puchar wykonano z rogu żubra oprawionego w miedziane, złocone listwy. Róg ma oba końce skierowane ku górze i wspiera się na parze ptasich nóg. Całe naczynie uformowano w kształt sylwetki drapieżnego ptaka.
Szersza krawędź rogu została oprawiona w miedzianą obręcz, na której wyryto inskrypcję w języku niemieckim. Inskrypcja głosi: Wypij ten napój do dna. Obręcz jest ujęta od dołu ozdobnym pasem z motywem rytowanych ptasich piór. Puchar zwieńczono pokrywą. Zdobią ją wygrawerowane pióra, a na jej szczycie znajduje się uchwyt w formie głowy drapieżnego ptaka z zakrzywionym dziobem. We wnętrze pokrywy wlutowano XIV-wieczny medalion z wizerunkiem św. Jana Ewangelisty.
W połowie naczynie obejmuje listwa, zamaskowana dwoma plastycznie oddanymi liśćmi akantu. Do tej listwy są przymocowane krótkie ptasie nogi z wydatnymi szponami.
Oprawa węższej części rogu składa się z szerszego pasa dekorowanego wyrytymi piórami. Powyżej pasa umieszczono dodatkowo dwa pierścienie.
Puchar jest jedynym zachowanym wyrobem złotniczym o przeznaczeniu świeckim, wyprodukowanym w Gdańsku w czasach średniowiecza. Ze źródeł wiadomo, że w okresie, w którym powstał, w mieście działało ponad 120 warsztatów złotniczych, a 90 procent ich produkcji stanowiły właśnie srebra świeckie. Puchar pozostaje jedynym świadectwem tej ogromnej, nieznanej nam wytwórczości.
Naczynie pełniło funkcję wilkomu, czyli pucharu powitalnego, z którego wychylał toast nowo przyjmowany do cechu członek. Puchary tego rodzaju ze względu na swą formę funkcjonują często pod nazwą szpon gryfa. Nazwa ta wiąże się z legendą o św. Korneliuszu i mitycznym gryfie (półorle i półlwie), którego szpon miał moc neutralizacji trucizny
