Znaczącą kolekcję w Muzeum Ziemi Wschowskiej stanowią XVII- i XVIII-wieczne portrety trumienne, tablice epitafijne oraz tarcze herbowe, związane z protestanckimi rodami szlacheckimi zamieszkującymi w przeszłości Ziemię Wschowską.
Portrety trumienne to wyjątkowe zabytki. W Rzeczpospolitej szlacheckiej, dla niektórych znamienitych osób wyprawiano specjalne ceremonie pogrzebowe. Aby oddać im cześć po śmierci, organizowano coś na kształt przedstawienia teatralnego. Pogrzebowi towarzyszyły specjalnie na tą okazję napisane pieśni i przemowy. Powstawał też portret zmarłej osoby, który przytwierdzany był do trumny (stąd charakterystyczny kształt). Osoba portretowana była w taki sposób, aby sprawiać wrażenie, że patrzy i przygląda się obecnym na uroczystości ludziom.
Portret dojrzałej kobiety w popiersiu, z głową zwróconą lekko w lewo. Twarz o regularnych rysach z ciemnymi oczami i wyraźnymi czerwonymi ustami. Ubrana w czarną suknię z koronkowym kołnierzem. Głowa ozdobiona czerwonym kołpakiem z futrzanym obszyciem. Subtelne dodatki: koronkowy naczółek, szerokie kosztowne wstęgi czepca, czarna tasiemka i podwójny sznur pereł na szyi podkreślają przynależność stanową zmarłej. Sportretowana ukazana na srebrzystym tle. Kompozycję sześcioboku zamykają przy krawędzi złote paski. Córka Adama Kośmidra Gruszczyńskiego i Jadwigi z Żychlińskich herbu Szeliga; od 1663 r. druga żona Samuela Schlichtinga (zm. 1705) herbu własnego, sekretarza i rotmistrza Jego Królewskiej Mości. Był on bratankiem założyciela Szlichtyngowej – sędziego wschowskiego Jana Jerzego Schlichtinga (1597–1658).
