Nad figurkami kiwających dłońmi i głową Chińczyków, odwołującymi się do plastyki dalekowschodniej, pracował w miśnieńskiej fabryce porcelany Johann Joachim Kaendler – nadworny rzeźbiarz Augusta II Mocnego. W 1730 roku wykonał on pierwszą parę. Od tamtej pory popularne, ruchome figurki nazywane „wackelpagode” wykonywane są do dnia dzisiejszego – zarówno w parach, jak i pojedynczo, różniąc się między sobą kolorem dekoracji i wielkością. Opisywana para przestawia dwójkę grubych Chińczyków – kobietę i mężczyznę – siedzących ze skrzyżowanymi po turecku nogami i rękami zgiętymi w łokciach, wyciągniętymi przed siebie. Ich twarze są okraszone szerokim uśmiechem, a po bokach głowy odstają monstrualnie wielkie uszy. Para ubrana jest w białe szaty ozdobione tzw. „indianische Blümen”, czyli indiańskimi kwiatami. Dzięki zastosowaniu specjalnych odważników, po dotknięciu głów figurek zaczynają się one kiwać do przodu, a z otwartych ust wysuwają się długie, różowe języki. Ruchome są także dłonie, poruszające się w płaszczyźnie pionowej. Komiczny wygląd oraz ruchome kończyny budzą uśmiech u oglądających je widzów.
