Rzeźba „Popiersie” to praca przypominająca formą wieniec złożony z tkaniny gęsto porośniętej rzeżuchą oraz licznych pasków i sprzączek. Praca została zakonserwowana w przeźroczystym pleksiglasie. Materiał użyty do utrwalenia rzeźby determinuje jej kształt sześciobocznej bryły. Wieniec jest utrzymany w ciemnozielonej kolorystyce.
Zakonserwowany w pleksiglasie wianek tradycyjnie zdobił głowy młodych dziewcząt lub był wykorzystywany dla udekorowania osób zasłużonych.
Popiersie” jest jednym z bardzo niewielu istniejących obiektów z istotnego, intensywnego okresu w działalności twórczej Teresy Murak w połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Artystka wykształciła wówczas własny, oryginalny język wypowiedzi artystycznej. Chętnie odnosiła się do krajobrazu miejskiego i podmiejskiego, relacji między naturą a ciałem ludzkim, odpowiedzialności za ekosystem.
Teresa Murak należy do najważniejszych polskich artystek i prekursorek performance, sztuki ziemi i sztuki feministycznej. Pracuje z krajobrazem, wykorzystując naturalne materiały: kiełkujące ziarna, zaczyn chlebowy, glinę czy rzeczny szlam. Kluczowe w jej twórczości są zagadnienia dotyczące miejsc, ciała ludzkiego, czasu, cyklu życia. „Popiersie” jest dziełem reprezentatywnym dla jej działalności artystycznej, obiektem o wysokiej wartości muzealnej, jednym z obiektów w którym Murak splata tradycję sztuki o proweniencji ekologicznej z duchową refleksją i wątkami feministycznymi. Prace artystki realizowane były w wielu miejscach w formie jednorazowych i długotrwałych działań, stając się elementem krajobrazu w dużej skali, między innymi „Rzeźba dla Ziemi” w Hoffmann Collection w Berlinie (1996) czy „Słońce wschodzi z Ziemi” w Centrum Rzeźby w Orońsku (1994).
