Polifon to urządzenie grające odtwarzające muzykę mechaniczną. Pierwotnie było elementem oryginalnego wyposażenia zielonogórskiego lokalu gastronomicznego. W 1977 roku zostało zakupione do zbiorów Muzeum. Eksponat jest nadal w dobrym stanie i może być użytkowany.

Polifon, wykonany z drewna liściastego w kolorze ciemnobrązowym, ma postać pojedynczej szafy, która jest podzielona na dwie wyraźne poziome strefy. Dolna część jest cała drewniana – w górną zaś wmontowano od frontu przeszklenie. Jest ono – prostokątne i zamknięte od góry półkoliście. Dolną część polifonu można otworzyć jak szufladę. Wewnątrz niej mieści się 18 metalowych, perforowanych płyt o średnicy 64 cm. Płyty tkwią w wąskich pionowych przegródkach, umieszczonych jedna obok drugiej, równolegle do frontowej ściany urządzenia. Na każdej płycie wytłoczono jeden utwór z repertuaru muzyki klasycznej.

W górnej partii konstrukcji, za przeszkleniem, znajduje się mechanizm grający. Urządzenie uruchamiał żeton, który wrzucano do otworu zamkniętego ozdobnym, metalowym szyldem. Otwór wycięto w prawej bocznej ścianie szafy polifonu.

Napęd urządzenia stanowi mechanizm sprężynowy z naciągiem korbowym. Wprowadza on w ruch okrężny metalową płytę, zamocowaną pionowo na tylnej ścianie szafy w jej górnej części. Zlokalizowany tuż pod nią rezonator grzebyczkowy wydobywa zapisany w niej dźwięk za pomocą licznych ząbków grzebienia, które zaczepiają się o perforacje w trakcie obrotu płyty

Szafa polifonu ma bogate zdobienia w stylu eklektycznym. Od frontu dekorują ją kolumienki umiejscowione na narożnikach. Drzwiczki w górnej części szafy zdobi płaskorzeźbiona w drewnie wić roślinna, układająca się w kształt półkola nad przeszkleniem. Wydatny gzyms z tralkową balustradą wieńczy szczyt urządzenia. Na gzymsie napisano prostymi złotymi literami nazwę producenta pozytywki – Polyphon [polifon].

Podłogowe pozytywki płytowe ze względu na wysoką jakość emitowanego dźwięku i efektowną formę były popularnym elementem wystroju mieszczańskich salonów, kawiarni lub dworców kolejowych w 2. połowie XIX wieku. W ich produkcji na terenie Europy prym wiedli głównie Niemcy, czego przykładem są firmy takie jak Polyphon [polifon], Symphonion [symfonion] czy Kalliope. Powszechność i renoma ich produktów sprawiła, że urządzenia tego typu zaczęto generalnie nazywać polifonami lub symfonionami.

Wraz z rozwojem techniki rejestracji dźwięku polifony zostały z czasem zastąpione przez gramofon, wynaleziony przez Emila Berlinera w 1887 roku.