Piec chlebowy wolno stojący służył mieszkańcom wsi do wypieku chleba. Piec z zewnątrz przypomina mały, pozbawiony okien domek o bryle prostopadłościanu z dwuspadowym dachem. Ściany boczne oraz tylna są wykonane z różnokształtnych kamieni polnych. Ścianę przednią, podmurówkę oraz szczyt tylnej ściany zbudowano z cegły. Dach jest pokryty dachówką ceramiczną.
Z przodu piec ma otwartą wnękę zwieńczoną ostrym łukiem. Na środku wnęki znajdują się metalowe drzwiczki otworu paleniska. Otwór jest łukowato sklepiony, tak jak całe palenisko. Nad paleniskiem znajdują się dwa prostokątne otwory zamykane metalowymi drzwiczkami. Są to wyczystki służące do czyszczenia kanałów kominowych. Jednocześnie spełniają one funkcję szybru, czyli zasuwki sterującej temperaturą w komorze wypiekowej. Kanały dymowe mają wlot w tylnej części paleniska. Potem biegną nad nim i uchodzą kominem z przodu pieca. Z lewej ściany pieca wystają dwa rozwidlone metalowe haki do wieszania narzędzi piekarskich.
Do wypieku chleba konieczne było nagrzanie cegieł wokół paleniska. To one utrzymywały ciepło potrzebne do wypieku chleba. W piecu spalano drewno liściaste. Po wypaleniu się drewna wygarniano popiół z paleniska za pomocą tzw. pocioska, czyli haka na długim drągu. Następnie wymiatano palenisko do czysta miotłą z gałązek. Przed włożeniem chleba sprawdzano temperaturę za pomocą mąki. Jej zarumienienie świadczyło o odpowiedniej temperaturze. Na tak przygotowane palenisko wkładano bochenki z ciasta. Wypiek trwał około 1,5 do 2 godzin w zależności od wielkości bochenków. Piec zachowywał ciepło nawet przez kilka dni. Można więc było w nim jeszcze piec placki oraz suszyć owoce i grzyby.
