W rzeźbie (stworzonej na prezentację do Małego Salonu Zachęty w 1998 roku) artystka wyposażyła figurę dziecka we własną twarz i dłonie. Dziecko, kobieta, martwe zwierzęta zespolone w jedną całość szokują, a zarazem wywołują pytania o to, co skrywa nasza psychika, o przeżycia i lęki, których źródłem może być miłość i seksualność.

Joanna Rajkowska

Urodziła się w 1968 roku w Bydgoszczy, mieszka i pracuje w Warszawie.

Autorka obiektów, filmów, instalacji, akcji i interwencji w przestrzeni publicznej, rzeźbiarka i fotografka. W latach 1988-1993 studiowała malarstwo w ASP w Krakowie, gdzie uzyskała dyplom w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego. W latach 1987-1992 studiowała także historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest artystką wszechstronną, posługującą się różnorodnymi mediami. Pierwsze jej zainteresowania skupiały się wokół ludzkiego ciała i relacji między cielesnością a psychiką człowieka. W 1994 roku sformułowała teorię „ciała jako rzeźby”. Stworzyła wiele prac osobistych, a nawet ekshibicjonistycznych. Przez jej twórczość silnie przebija się wątek komunikacji między artystą a odbiorcą. Na działania w przestrzeni publicznej, artystka wybiera szczególnie te miejsca, które obciążone są traumą. Wstawia w nie obiekty, które stają się pretekstem do obserwacji i pobudzania interakcji międzyludzkich, dyskusji, skłaniają widzów do podjęcia inicjatywy. Najbardziej są znane jej działania w Warszawie – „Pozdrowienia z Alei Jerozolimskich” (sztuczna palma na rondzie Ch. De Gaulle’a, od 2002 roku) i „Dotleniacz” (2006-2007).