Miecz został wykuty z żelaza między XI a XII wiekiem. Broń odkryto w Bydgoszczy w 2008 roku. Długość jego zachowanej części wynosi 99,5 cm. Po przeprowadzonej konserwacji ma ciemny, niemal czarny kolor, powierzchnia jest chropowata, porowata, stępione ostrze ma nierówną, miejscami wyszczerbioną krawędź.
Miecz składa się z głowni, czyli części tnącej, i rękojeści, za którą trzyma się broń. Rozdzielone są one krótką, prostą, poprzecznie ustawioną sztabką, zwaną jelcem. Głownia jest długa, płaska i szeroka, nieco szersza przy jelcu, zwęża się ku czubkowi miecza. Miecz należy do typu obosiecznego, to znaczy, że obie strony głowni są naostrzone.
Rękojeść jest jednoręczna, węższa niż głownia, zwęża się ku głowicy, czyli zakończeniu w kształcie przypominającym wydłużoną, soczewkowatą półkulę. Okładzina uchwytu była drewniana, zachowała się w szczątkowym stanie.
Wykonana w trakcie zabiegów konserwatorskich analiza rentgenowska ujawniła na głowni sekwencję znaków, czyli inskrypcję. Wprawdzie widoczna obecnie gołym okiem pozostaje nadal nierozszyfrowana.
Miecze średniowiecznych wojów wyrażały prestiż i stanowiły powód do dumy.
