Obiekt ze spektaklu Wariat i zakonnica z 1963 r., częściowo zrekonstruowany w 1982 r.
Obiekt przypomina górę z prostych, drewnianych krzeseł składanych, połączonych ze sobą systemem sznurków i przekładni. Podstawą obiektu jest drewniany podest złożony z kilku starych desek. Na nim leżą drewniane złożone krzesła ułożone jedne na drugich.
Krzesła leżą w trzech stosach wzdłuż trzech boków metalowej ramy. Ma ona kształt przebieralni z rozwieszoną kurtyną. Na szczycie ramy znajduje się jeszcze jeden stos krzeseł.
Dzięki systemowi linek i dźwigni aktor ukryty za kurtyną poruszał krzesłami w górę i w dół. Rozkładanie i składanie krzeseł, ich uderzanie o siebie powodowało ogromny hałas. Ruch maszyny może kojarzyć się z unoszeniem i opadaniem klatki piersiowej przy oddychaniu. Obecnie obiekt wyposażony jest w mechanizm z silnikiem elektrycznym, który, po naciśnięciu guzika, porusza krzesłami.
Spektakl Wariat i zakonnica na podstawie tekstu Witkacego należy do okresu zwanego Teatrem Zerowym. Kantor chciał „odzyskać” realność przedmiotów i sytuacji. Twierdził, że jest to możliwe tylko w przestrzeni działania, którą nazwał: „okolice zera”. Maszyna pełniła rolę maszyny zniszczenia. Wytwarzany przez nią niemożliwy hałas oraz krzesła zajmujące przestrzeń sceny „niszczyły” grę aktorów i rozbijały iluzję teatru.
