Makieta ukazuje położony na stromym wzniesieniu zamek w Janowcu w stanie ruiny w skali 1:100. Jej autorem jest Dobrosław Bagiński z Lublina oraz jego współpracownicy. Cała makieta, tj. zamek wraz z fragmentem terenu, ma szerokość 245 cm, głębokość 150 cm oraz wysokość 120 cm. Sama bryła zamku, mierzona w najszerszych miejscach, mierzy 130 cm na 75 cm.
Model wykonano w kolorze białym, który nawiązuje do kamienia wapiennego, z którego wzniesiono zamek. Makieta dokumentuje wygląd budowli w 2005 roku, po przeprowadzeniu prac remontowo-konserwatorskich w latach 1975-1999. Zamek utrzymywany jest w konwencji tzw. trwałej ruiny. Oznacza to, że obok murów utrzymywanych w formie ruiny znajdują się tu elementy rekonstruowane. Są to: Dom Północny, krużganki filarowo-arkadowe w skrzydle wschodnim, hełm, czyli dach, na wieży zachodniej oraz tzw. apartament zachodni.
Zamek położony jest na planie figury przypominającej pięciokąt. Od wschodu usytuowano wjazd do zamku, który przebiega po moście zwodzonym przerzuconym nad fosą. Fragmenty muru przy bramie wjazdowej pomalowane są w wąskie, poziome biało-czerwone pasy. Do skrzydła wschodniego przylega od północy potężna półkolista baszta, czyli tzw. basteja. Ten fragment zamku utrzymany jest w formie ruiny bez dachu. Położony jest też na wzniesieniu, więc mury sięgają tu wyżej niż w pozostałych skrzydłach zamku. Od strony wewnętrznego dziedzińca ścianę wschodnią tworzą trzy piętra krużganek złożonych z półkolistych arkad.
Część południowa to podłużny zespół dawnych pomieszczeń pałacowych zwany amfiladą południową. On również utrzymany jest w stanie ruiny. Na obu krańcach elewacji znajdują się dwie okrągłe wieże. Wschodnia utrzymywana jest w stanie ruiny. Zachodnia zachowała się w pierwotnym kształcie. Nakrywa ją rekonstruowany hełm w kształcie małej kopuły, który zakończony jest iglicą. Przy wieżach zachowały się fragmenty attyki osłaniającej dawne dachy. Od strony dziedzińca w partii wschodniej zachowały się mury gospodarczego przyziemia, a w partii zachodniej – ściany działowe do wysokości pierwszego piętra. Elewacja zachodnia jest najkrótsza ze wszystkich. Na całej długości zachowała się w pierwotnym stanie, razem z attyką. Budynki części zachodniej zostały zrekonstruowane i przykryte jednospadowym dachem. Tworzą tzw. apartament zachodni. Strona północna składa się z muru obronnego, który ciągnie się aż do tzw. wybudowy czeladnej, czyli prostokątnego budynku, który mieścił niegdyś piwnice i pomieszczenia związane z obsługą kuchni. Zachowały się jego mury obwodowe. Do wybudowy czeladnej przylega zrekonstruowany tzw. dom północny. To prostokątny budynek przykryty jednospadowym dachem.
Wewnątrz zamku znajdują się dwa dziedzińce: wschodni zwany wielkim oraz zachodni zwany małym. Mniej więcej w połowie szerokości zamku dziedzińce oddzielała galeria przebiegająca na osi północ-południe. Przylegała do niej zachowana w formie ruiny kaplica. Obecnie podział dziedzińców sygnalizuje zrekonstruowany przejazd bramy w formie zakończonego półkoliście otworu.
Historia Zamku w Janowcu
Zamek w Janowcu nad Wisłą został wzniesiony po 1496 r. jako bastejowa forteca. Jego fundatorem był Mikołaj Firlej (zm. 1526), kasztelan krakowski, hetman wielki koronny.
Zamek jest interesującym przykładem budowli służącej na przestrzeni wieków celom obronnym i rezydencjonalnym.
Przez niemal 300 lat należał do najzamożniejszych i najbardziej wpływowych rodów ówczesnej Rzeczypospolitej: Firlejów w XVI w., Tarłów do poł. XVII w. i Lubomirskich do końca XVIII w.
Rozbudowywany w ciągu wieków, stał się jedną z najświetniejszych rezydencji magnackich na ziemiach polskich. Autorami tych zmian byli wybitni rzeźbiarze i architekci działający w Polsce: Santi Gucci Fiorentino (2 poł. XVI w.) i Tylman z Gameren (2 poł. XVII w.)
Janowiecki zamek był niejednokrotnie miejscem ważnych wydarzeń historycznych i wizyt znaczących postaci. W 1606 r. miało tu miejsce pojednanie króla Zygmunta III z przywódcą rokoszu, Mikołajem Zebrzydowskim. Częstym bywalcem zamku był Jan Kochanowski z Czarnolasu. W jego murach gościły koronowane głowy: Stefan Batory (1586), Zygmunt III Waza (1588, 1591 i 1606), Michał Korybut Wiśniowiecki (1671 i 1672 z żoną Eleonorą Habsburżanką), w 1676 r. rezydowała w zamku królowa Maria Kazimiera d’Arquien, żona Jana III Sobieskiego, August II Mocny (1716), Stanisław August Poniatowski (1777).
W 1656 r. zamek zniszczyli Szwedzi na rozkaz Karola X Gustawa. Lubomirscy odbudowali go wkrótce, zgodnie z panującą modą, jakiej podlegała magnacka architektura mieszkalna.
Ostatni z Lubomirskich, Jerzy Marcin, trwoniąc fortunę rodu sprzedał rezydencję w 1778 r. Mikołajowi Piaskowskiemu, podkomorzemu krzemienieckiemu. Był on zarazem ostatnim właścicielem zamieszkującym zamek – w którym zmarł w 1803 r.
W okresie wojen napoleońskich, zamek będący jeszcze wtedy w dobrym stanie, służył w 1811 r. za miejsce stacjonowania 11 Pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego. W 1814 r. Rosjanie zajęli go na magazyn wojskowy.
Przez cały XIX w. zamek często zmieniał właścicieli, którzy przenieśli siedzibę do pobliskich Oblas, gdzie wzniesiono dwór z wykorzystaniem detali architektonicznych pochodzących z zamku (1828). Już w latach 30. XIX stulecia znajdował się w złym stanie, że: zdaje się być budową przynajmniej od wieków opuszczoną (Klementyna z Tańskich Hoffmanowa 1835). Popadając w ruinę, stał się jednocześnie źródłem pozyskiwania materiałów budowlanych. Znacznych uszkodzeń doznał zamek podczas pierwszej (1914 i 1915) i drugiej wojny (1944) światowej.
W 1931 r. ruiny nabył Leon Kozłowski, który ochronił je przed dalszą dewastacją. Urządził w kilku odnowionych komnatach niewielkie muzeum. Na południowym stoku wzgórza zamkowego założył tarasową winnicę, nawiązując do sięgających prawdopodobnie XVI w. tradycji uprawy winorośli w tym miejscu. Ambitne plany dalszej odnowy zamku przerwała II wojna światowa.
W 1975 r. L. Kozłowski decyduje się na sprzedaż zamku na rzecz Skarbu Państwa. Doszło do tego dzięki staraniom Jerzego Żurawskiego, dyrektora Muzeum Kazimierza Dolnego – od tego czasu instytucja ta (od 1986 r. Muzeum Nadwiślańskie w Kazimierzu Dolnym) sprawuje opiekę nad zabytkiem.
Przez kolejne lata trwały złożone prace zabezpieczające i badawcze: archeologiczne i architektoniczno-historyczne, które pozwoliły uratować zabytek oraz ustalić chronologię jego licznych przekształceń.
Na podstawie tych badań powstał w 1993 r. plan adaptacji zamku na cele muzealno-turystyczne. Jednak jego pełna realizacja, z powodu braku środków finansowych, została przerwana w 1999 r.
Obecnie w zamku można zwiedzać: dziedziniec wielki, trzypoziomowe krużganki w skrzydle wschodnim, budynek bramny z tzw. Salą Rycerską z kaplicą oraz ekspozycję na parterze tzw. Domu Północnego przylegającego do dziedzińca. na której w trzech salach przedstawiono dzieje zamku i jego właścicieli.
Zamek wraz z parkiem i skansenem zabudowy dworskiej tworzy wyjątkowy zespół zabytkowy, licznie odwiedzany przez turystów polskich i zagranicznych.