Rzeźba jest jedną z najstarszych figur drewnianych zachowanych na terenie Polski i jedynym znanym przykładem rzeźby drewnianej z czasów przedkrzyżackich z obszaru dawnych Prus. Reprezentuje typ ikonograficzny Tronującej Madonny z Dzieciątkiem zwany Sedes Sapientiae, czyli Tron Mądrości.

Madonna została przedstawiona frontalnie, w pozycji siedzącej. Figurę niemal w całości wykonano z jednego kawałka drewna. Jedynie niezachowana do dziś prawa dłoń była mocowana na bolec.

Maria ma wysmukłe ciało i owalną głowę. Rysy Jej jasnej, spokojnej twarzy są eleganckie i regularne. Nos jest długi, a pięknie wykrojone usta mają pełniejszą górną wargę. Starannie wyrzeźbione włosy ciasno okalają głowę Madonny i spływają na plecy. Maria odziana jest w suknię i płaszcz. Płaszcz układa się symetrycznie na Jej piersi, a materiał sukni tworzy miękkie fałdy w kształcie litery U.

Rzeźba jest silnie zniszczona i ma rozległe ubytki. Brakuje Dzieciątka, które pierwotnie siedziało na lewym kolanie Marii. W miejscu, gdzie był mały Jezus, zieje obecnie dziura. Najpewniej Madonna lewą ręką przytrzymywała Dzieciątko, a w prawej dzierżyła berło. Miała na głowie koronę i siedziała na tronie o wysokim oparciu.

Zachowały się szczątki polichromii: większe partie warstwy malarskiej znajdziemy na włosach, twarzy oraz na dekolcie, gdzie zaznacza się też rąbek sukni zdobiony pierwotnie bordiurą, czyli ozdobną haftowaną taśmą, dokładnie oddaną przez rzeźbiarza. Zachowana fragmentarycznie polichromia poświadcza liczne przemalowania rzeźby. Tylko gdzieniegdzie ocalała jej pierwotna kolorystyka.

Figura Madonny jest najpewniej importem z Nadrenii. Nie jest pewne miejsce jej pierwotnego przeznaczenia. Figura mogła znajdować się w klasztorze cystersów w Gdańsku-Oliwie, jako że pobożność maryjna miała dla tego zakonu szczególne znaczenie.