Łuki to kolaż składający się z czarno-białego zdjęcia, błyszczącej folii po czekoladkach i masy papier-mâché, naklejonych na pomalowane płótno. Zestawione ze sobą elementy tworzą precyzyjnie rozplanowaną abstrakcję geometryczną. Cała kompozycja utrzymana jest w odcieniach koloru niebieskiego i szarości oraz kontrastującego z nimi złota.
Impulsem do powstania Łuków była przypadkowo znaleziona w poczekalni ilustrowana historia II wojny światowej, z której artystka wykorzystała fotografię parady nazistów. Łuki powstały w ramach cyklu Dawna rzeczowość, w którym Ostoya odnosi się do tendencji w sztuce weimarskiej w latach 30. XX wieku. Przedstawiciele nurtu Neue Sachlichkeit (czyli Nowa Rzeczowość) odwoływali się do bardzo tradycyjnych i realistycznych form przedstawieniowych. Z podobną uwagą i pieczołowitością odwzorowywali elementy życia codziennego i burzliwą sytuację społeczno-polityczną kraju, także rozwój faszyzmu. Opierając się na teorii polityczności sztuki, Ostoya zauważa powtarzalność historii i nieuchronność kolejnej katastrofy. Łączy zdjęcia archiwalne ze współczesnymi pokazując, iż pewne zagrożenia są wciąż realne. To jeden z przykładów kiedy artystka komentuje wzrastającą popularność nacjonalizmu i neonazizmu.
Kolaż jest charakterystycznym gatunkiem twórczości Ostoi. Odwołując się do tradycji pierwszej awangardy (kubistów i dadaistów) artystka na nowo przywraca znaczenie technice, która umożliwia niekonwencjonalne zestawienia wizualne i znaczeniowe. Komentuje globalną politykę i konfrontuje się z trudną i niepewną współczesnością. Manipulując znalezionymi materiałami: zdjęciami i wycinkami prasowymi daje sygnał o uwikłaniu polityczno-społeczno-artystycznym. Czyni to w zakamuflowany sposób: pod warstwą atrakcyjnej, dekoracyjnej wręcz formy i wyszukanych technik.
