Jej powstanie datuje się na okres średniowieczny, a dokładnie na 2 poł. XIII wieku. Odkryto ją w Mątwach nad Notecią (obecnie dzielnica Inowrocławia). Ma 305 cm długości i 52 cm szerokości. Służyła jako czółno rybackie bądź jako środek transportu.
Powstała z jednego pnia drewna sosnowego. Został on ociosany, a następnie wydłubano w nim wnętrze łodzi. To właśnie technice wykonania ten typ łodzi zawdzięcza swoją nazwę. Drewno jest ciemnobrązowe, wyraźnie widać jego strukturę – poszczególne słoje i sęki. Łódź jest miejscami spękana i pobrużdżona, a miejscami wyjątkowo gładka. W tych miejscach drewno zostało zapewne wygładzone od ciągłego dotyku.
Wnętrze pnia wyżłobiono, formując płaskie dno i lekko rozchylone na zewnątrz burty. Dziób łodzi, czyli przód, jest nieco zaokrąglony i nachylony pod skosem do powierzchni wody, którą rozcinał. Część rufowa, czyli tylna, ukształtowana jest stromo, niemal pionowo. Przy tylnej ściance wewnątrz łodzi znajduje się siedzisko. W jednej trzeciej długości, bliżej rufy, znajduje się tak zwana gródź, czyli pionowa ścianka dzieląca łódź na dwie części funkcjonalne: tylną, rufową, przeznaczoną dla 1–2-osobowej załogi, oraz przednią, w której umieszczano na przykład efekty połowu.
Wiek łodzi określono metodą dendrochronologiczną, polegającą na analizie usłojenia drewna. Przyrosty roczne, zależnie od warunków atmosferycznych, tworzą sekwencje o zróżnicowanych grubościach. Naukowcy zbierają próbki z wielu lat i wielu drzew z danego regionu, które wykazują wspólny schemat układu słojów. Dzięki temu mogą zestawiać ze sobą coraz starsze próbki i tworzyć tzw. skale dendrochronologiczne dla poszczególnych gatunków drzew i regionów geograficznych.
