Księga Zmarłych Więźniów Majdanka to najważniejszy zachowany dokument przedstawiający losy byłych więźniów ofiar niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego w Lublinie. Zawiera ona dane personalne więźniów, którzy zginęli w obozie w okresie od 18 maja do 29 września 1942 r.
Oryginał w postaci dwóch brulionów, częściowo zniszczonych i pozbawionych okładek został znaleziony na terenie obozu kilka miesięcy po wyzwoleniu Lublina. W 1965 r. przeprowadzono konserwację tego cennego dokumentu w ramach, której scalono ze sobą oba bruliony i obłożono w twardą obwolutę, nadając jej formę księgi. Brakuje kart początkowych i końcowych, które uległy zniszczeniu. Obecnie księga zawiera 165 kart, na których znajduje się 6701 nazwisk zmarłych więźniów, przy czym niestety 70 z nich pozostaje nieczytelne. Księga była wypełniana odręcznie ołówkiem kopiowym przez kilka różnych osób, których tożsamości niestety nie znamy. Dane o zmarłych wpisywano do oddzielonych od siebie pionowymi liniami następujących rubryk: liczba porządkowa, numer więźniarski, nazwisko i imię, data urodzenia, miejsce urodzenia, data śmierci, pieniądze, przedmioty wartościowe oraz obywatelstwo. Każda z osób wypełniających księgę nie uniknęła pomyłek i błędów, najczęściej w kolejności numeracji. Część imion, nazwisk i miejsc urodzenia została wpisana fonetycznie. Różnie pisano też datę urodzenia i śmierci. Notowane odebrane więźniom pieniądze i rzeczy wartościowe to najczęściej drobne kwoty w markach niemieckich oraz zegarki i obrączki. Stanowią one na pewno tylko część odebranych więźniom kosztowności, które podlegały w obozie masowej grabieży przez załogę obozu, zarówno oficjalnie jak i z własnej inicjatywy. Większość odnotowanych w księdze osób to Żydzi z Polski, Czech, Słowacji i Niemiec, którzy dominowali w 1942 r. pośród więźniów Majdanka. Poza tym pojawiają się również więźniowie polscy, niemieccy i sowieccy. Spora część więźniów pozostaje bez wpisanego obywatelstwa. Są to wyłącznie mężczyźni. W okresie z którego pochodzi księga kobiet na Majdanku jeszcze nie było. Robione po obu stronach kart zapisy pod wpływem wilgoci rozpłynęły się i wyblakły. Czasami zapisy przebijają z jednej strony na drugą nakładając się na siebie znacznie utrudniając ich odczytanie. W Księdze nie ma podanych przyczyn śmierci więźniów, jednak najczęściej był to głód połączony z wyniszczającym wysiłkiem fizycznym. W okresie z którego pochodzi Księga nie funkcjonowały jeszcze komory gazowe, jednak zdarzały się zgony w wyniku zabójstwa poszczególnych więźniów lub ich całych grup, co możemy stwierdzić dopiero na podstawie pozostałych źródeł. Większość zmarłych to ludzie młodzi lub w sile wieku, co potwierdza tezę, że w tym okresie kierowano do obozu jedynie osoby zdolne do ciężkiej pracy fizycznej.
