Obraz jest jednym ze studiów do obrazu „Altana” (obecnie „W altanie”, Muzeum Narodowe w Warszawie). Po śmierci brata Maksymiliana (1874 r.) artysta wyjechał do Rzymu. Najważniejszym obrazem, nad którym pracował we Włoszech przez ok. pięć lat była „Altana” („W altanie”) – obraz pokaźnych rozmiarów, do którego wykonał liczne studia. Przez długi czas uważano – na podstawie zapisanej relacji Stanisława Witkiewicza, iż istniały dwie wersje tego obrazu – jedna namalowana w Rzymie, którą artysta pociął na kawałki, i druga, mniejsza (w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie). Zachował się zespół studiów plenerowych, poprzedzających powstanie tego dzieła. Zaliczane są do najwybitniejszych osiągnięć w dorobku Gierymskiego. Głównym problemem malarskim nurtującym artystę było światło i zmienność barw oraz form pod wpływem promieni słonecznych.