Tiulowe czepce to najbardziej charakterystyczne elementy wielkopolskiego stroju ludowego. Cechowała je fantazyjność i różnorodność, gdyż chłopska moda zmieniała się, a poszczególne grupy etnograficzne wykształciły charakterystyczne dla siebie formy i zdobnictwo. Czepiec zwany kopką z okapem (także kopką z daszkiem, półką czy kaczką) występował głównie na Biskupiznie, czyli w regionie słynącym ze swej odrębności, ciekawego stroju, folkloru, zwyczajów i tradycji muzycznych.
Prezentowany czepiec został wykonany z tiulu, haftowanego ręcznie białą nicią bawełnianą. Składa się z denka, czyli główki przylegającej do włosów noszącej kopkę kobiety; okapu – ozdobnego pasa materiału doszytego z tyłu oraz ryżek, czyli drobno marszczonych falbanek ułożonych nad czołem w kształt korony.
Denko ma postać szerokiego pasa tiulu, do którego z boków doszyto dwa węższe elementy, pozwalające dopasować całość do kształtu głowy jak czapkę. Denko wyhaftowano w duże i mniejsze stylizowane kwiaty. Brzeg mocno nakrochmalonego okapu został wycięty w czternaście zębów i wykończony drobnymi ząbkami. Sam okap, ułożony w sinusoidalne fałdy, sterczy nad karkiem i ramionami kobiety jak kwiat, równolegle do ziemi. Zdobią go haftowane motywy kwiatowe. Ryżki są wąskie i bardzo gęsto zmarszczone.
Okap w czepcach typu kopka mógł mieć metr długości. Kopkę z okapem nosiły panny powyżej 15 roku życia i młode mężatki. Takie czepce były przytrzymywane na głowie za pomocą przypiętych tiulowych szarf zwanych bandami lub wstążek wiązanych pod brodą. Jednym ze sposobów noszenia tego efektownego nakrycia głowy było nakrywanie kopki chustą, wspartą na dodatkowym usztywnieniu nad głową i wiązaną pod brodą tak, by tworzyła tak zwaną „budę”.
W zbiorach Muzeum Okręgowego w Lesznie znajduje się bogata kolekcja kobiecych ludowych nakryć głowy pochodzących z różnych części południowo-zachodniej Wielkopolski. Datowane są głównie na koniec XIX i początek XX wieku. Zbiór został zapoczątkowany przez Stanisława Chmielowskiego, etnografa i wieloletniego dyrektora muzeum, który gromadził je od lat 50. XX wieku. W kolekcji są m. in. kopki, klapice i czepki okrągłe. W większości wykonano je z białego tiulu o różnych rozmiarach oczek, choć zdarzają się również batystowe i szydełkowane. Te dekoracyjne nakrycia głowy zdobione są zwykle ręcznym lub maszynowym haftem o motywach roślinnych. Denka czepków otoczone są najczęściej pasmami ułożonej na sztywno, na specjalnych krosienkach, tiulki, czyli marszczonej falbanki. Zdobią je kolorowe wstążki albo jedwabne chusty. Uzupełnieniem czepca są tiulowe wiązadła, kwiaciaste wstążki oraz kryziki czyli kołnierzyki, od których bieli odbijała się czerwień sznurów korali.
