Strój biłgorajski (zwany także biłgorajsko-tarnogrodzkim) noszony był przez ludność wiejską do drugiej połowy XX wieku na terenie Równiny Biłgorajskiej położonej po obu stronach rzeki Tanew, w jej górnym biegu. Stanowi jeden z siedemnastu strojów, jakie zachowały się na terenie Lubelszczyzny. Uważany jest za najbardziej archaiczny strój ludowy w Polsce. Wyróżnia się prostym krojem, tradycyjnymi tkaninami samodziałowymi, wykonywanymi na ręcznym krośnie oraz zastosowaniem w hafcie podstawowych ściegów liczonych. Na strój kobiecy wykorzystywano niemal wyłącznie tkaniny lniane w kolorze białym. Zdobienia były koloru czerwonego, czarnego i niebieskiego, czasem granatowego, sporadycznie zielonego.
Strój kobiecy składał się z długiej koszuli, spódnicy początkowo z samodziału lnianego lub lniano-wełnianego, w późniejszym okresie z tkanin fabrycznych oraz płóciennej zapaski. Koszula wykonana była w kroju przyramkowym, tzn. uszyto ją z dwóch części tkaniny stanowiących przód i tył koszuli, połączonych ze sobą na ramionach prostokątnym kawałkiem materiału zwanym przyramką. Po bokach doszywano rękawy, również wykonane z prostokątnych kawałków tkaniny.
Mężatki na głowę zakładały czepek zw. hamełką, na który narzucały pas płótna zw. zatyczką, a od pierwszych lat XX w. noszony były czepek zw. oberek lub śkośniak. Na niego zakładano chustkę płócienną lub wełnianą (tybetkę), albo płat tkaniny zw. nakrywką. Dziewczęta chodziły zwykle z odkrytą głową lub zakładały wianek zw. podwstążnikiem. Okrycie wierzchnie stanowił żupan lub sukmana, zimą zaś biały kożuch. Powszechnie stosowane były różnorodne chusty, które zarzucano na ramiona. Na nogi zakładano skórzane chodaki, a w początkach XX w. czarne sznurowane trzewiki na niskim obcasie. Uzupełnieniem stroju damskiego były korale prawdziwe.
Opisany strój biłgorajski eksponowany jest na wystawie stałej „Sztuka Ludowa Regionu Lubelskiego”. Oprócz niego można zobaczyć także inne stroje jakie funkcjonowały na terenach Lubelszczyzny, zarówno damskie jak i męskie. Wszystkie stroje prezentowane na wystawie są strojami odświętnymi, które świadczyły niegdyś o sytuacji majątkowej właściciela, jego stanie cywilnym, pozycji społecznej, ale przede wszystkim o przynależności do szerszej wspólnoty kulturowej.