Obiekt to wielkie czarne pudło w kształcie nieregularnego pięcioboku z trzema oknami. Aby przekonać się, co znajduje się w środku należy podejść bliżej i zajrzeć przez okno.

Przestrzeń klasy jest mała i ciasna, choć jednocześnie całość przypomina ogromny pokój z domku dla lalek pozbawiony wejścia. W środku klasa wyłożona jest długimi, drewnianymi deskami, a ściany mają biały kolor. Drewniany sufit ma kolor brudnej żółci. Zwisa z niego na cienkim drucie metalowa lampa średniej wielkości. Klosz przypomina rozszerzony stożek. Dzięki lampie wnętrze jest oświetlone ciepłym światłem. W głębi, na przeciwległej ścianie znajduje się nieco mniejsze trzecie okno.

W zamkniętej przestrzeni po prawej stronie stoi stara, drewniana ławka szkolna, przy której siedzi manekin ucznia. Po lewej stronie na trzech drewnianych nogach stoi tablica.

Ławka, przy której siedzi manekin, ma szary kolor i jest prosta. Przypomina nieco ławki, jakie można spotkać obecnie w kościołach. Uczeń jest zwrócony do nas lewym profilem. Wzrok chłopca jest skierowany w stronę tablicy szkolnej.

Uczeń ma drobną wyprostowaną sylwetkę, a jego dłonie spoczywają na blacie ławki. Pod prawą ręką ucznia znajduje się szara otwarta książka. Manekin ma na sobie szare ubranie przypominające mundurek szkolny. Koszula zapinana jest na guziki. Spodnie są długie i sięgają powyżej kostki, stopy są bose. Drugie miejsce  w ławce zajmuje drewniany, poszarzały  krzyż wielkości ucznia.

Stojąca w lewym kącie klasy tablica jest stara i wielokrotnie przetarta. Jest czarno –szara i ma kształt prostokąta. Widnieją na niej niewyraźne, napisane kredą wyrazy “klasa” i “lekcja”. Tablica podtrzymywana jest na drewnianej trójnożnej sztaludze. Przy jej dwóch przednich ukośnych nogach znajdują się małe owalne, wystające drewniane kołki. Na lewym kołku zawieszona jest na sznurku kreda.

Na zewnętrznych ścianach klasy są naklejone pożółkłe strony z gazet. Zamieszczone są na nich informacje w języku polskim dotyczące wybuchu I wojny światowej. Między nimi widnieją polskie napisy wykonane białą farbą.

Kierunek zwiedzania wyznaczają ustawione dookoła obiektu czarno-białe słupki z przyczepionymi do nich  czerwonymi strzałkami. Przed obiektem po lewej stronie, stoi szlaban graniczny w biało-czarne pasy wsparty na dwóch słupkach.

Instalacja przywołuje pamięć i emocje  związane z przeszłością: tęsknotę, radość, beztroskę czy też stratę i przemijanie.

Obiekt powstał na wystawę w paryskim centrum Pompidou. Tematem jednak nawiązuje do spektaklu Umarła klasa z 1975 r. Ten przełomowy w twórczości Kantora spektakl otworzył ostatni etap jego twórczości – Teatr Śmierci. Kluczowa dla tego okresu jest idea nazwana przez twórcę kliszami pamięci. Kantor szukał sposobów zainscenizowania mechanizmów rządzących wspomnieniami.

Genezą Umarłej klasy było przypadkowe spojrzenie artysty przez okno do opuszczonej klasy szkolnej. Gest ten wyzwolił przywoływanie wspomnień i zaglądanie do własnej pamięci jako metoda pracy twórczej. Kantor w kolejnych dziełach teatralnych szukał odtąd sposobów zainscenizowania mechanizmów rządzących wspomnieniami.