Pojazd podróżny, typu coupé, dwuosobowy powożony przez woźnicę, zwanego także stangretem Tłumacząc z francuskiego, słowo coupé oznacza „przecięty”. Kareta dwuosobowa powstała na bazie dużej karety, której kabinę pomniejszono o połowę. Wygląd karety nawiązuje do stylistyki angielskiej, wedle której, począwszy od drugiej połowy XVIII wieku, kareta miała zadziwiać funkcjonalnością i jakością. Odchodzono wówczas od bogatych dekoracji na rzecz prostoty. Kareta zaprzęgana była w dwa, cztery, a na uroczysty wyjazd nawet w sześć koni. Kareta na czterech kołach, dwóch przednich o średnicy 90 cm i tylnych o średnicy 110 cm. Jej długość wynosi około trzech metrów. Całość wykonana jest głównie z drewna pokrytego czarną farbą z połyskiem. Konstrukcję można podzielić na nadwozie i podwozie z częścią zaprzęgową.
Nadwozie składa się z zamkniętego pudła, ławki woźnicy w części przedniej oraz niewielkiej części bagażowej umieszczonej za budą. Pudło osadzono na podwoziu na resorach. Kabina jest przeszklona. Szyby kryształowe szlifowane. Dwa duże okna zajmują całą górną część frontu. Okna drzwiowe stanowią połowę powierzchni drzwi. W tylnej ściance umieszczono na środku malutkie prostokątne okno. Okna mogły być otwierane. Poniżej progu przymocowano pomocniczy żelazny stopień. Drzwi otwierają się na zewnątrz, ku tyłowi karety przy pomocy klamek. Całe wnętrze budy wyłożone jest zieloną tapicerką. Przy tylnej ściance kanapa z wysokim oparciem. Naprzeciw niej ławeczka, dla dzieci lub innych podróżnych, przymocowana na zawiasach do frontowej ścianki. W pozycji rozłożonej opiera się na dwóch nóżkach.
Po obu stronach budy przymocowane są lampy powozowe. Bagaże podróżnych przewożono za budą, na przymocowanych do niej deskach. Przypinano je pasami, aby nie spadły podczas jazdy. Zdarzało się także, że miejsce bagażowe zajmowała służba. W przedniej części nadwozia, tuż nad kołami, znajduje się podwyższona ławka woźnicy na dwie osoby. Pod siedziskiem schowek na bagaż.
Kareta osadzona jest na resorach (cienkie, wąskie listwy, ułożone warstwowo). Resory w przednim podwoziu podłużne, złożone z pięciu piór, w tylnym podwoziu pół-resory oraz resory podłużne połączone z resorem poprzecznym. Na końcach obu osi metalowe koła okute żelazną obręczą. Każde z nich składa się z dwunastu szprych ozdobionych czerwoną, pionową kreską. Kareta zaprzęgana była w konie. Uprzęże mocowano między końmi do długiego drąga zwanego dyszlem. Dyszel połączony z orczycą (poprzecznym drągiem). U jego końców podwieszano krótkie beleczki, orczyki. Przywiązywano do nich postronki do uprzęży.
