Karabin skałkowy jest długą, ładowaną od przodu, czyli przez lufę, bronią czarnoprochową. Wyprodukowano go w Niemczech. Powstanie broni datuje się na XVIII w.
Karabin jest zachowany w dobrym stanie. Widoczne są liczne drobne wgniecenia w drewnie.
Broń składa się z trzech części: lufy, zamka i drewnianej osady. W budowie osady wyróżniamy dwie części tylną, czyli kolbę i przednią, czyli łoże.
Lufa karabinu wykonana jest ze stali i ma długość 70 cm, a jej kaliber to 19 mm. Z zewnątrz i w środku metal jest gładki. Lufa jest rozszerzona u nasady do 6,8 cm. Umocowana jest w osadzie prostokątnym, metalowym językiem na przedłużeniu lufy, nazywanym warkoczem. Przytwierdzona jest od góry dużą śrubą. W przedniej i tylnej części lufa mocowana jest do łoża dodatkowymi obręczami nazywanymi bączkami. U góry bączka bliżej wylotu lufy umieszczona jest muszka, ułatwiająca celowanie.
Osada wykonana jest z jednego kawałka drewna. Ważnym fragmentem osady jest łoże, czyli część broni służąca do mocowania lufy. Łoże jest przedłużeniem kolby w formie półki, na której położona jest lufa.
Od dołu łoże posiada wyżłobienie na brakujący stempel (czyli pręt służący do ubijania prochu i dobijania kuli w broni ładowanej odprzodowo). Na początku i prawie na zakończeniu wyżłobienia umocowane są mosiężne tulejki, służące do zamocowania stempla. Na środku wyżłobienia znajduje się mocowanie paska, dzięki któremu strzelec może założyć broń na ramie. W łożu wywiercone są dwa niewielkie otwory na bolce mocujące lufę. Łoże przy wylocie lufy jest okute mosiężną blaszką.
Z prawej strony na wysokości styku lufy i kolby przymocowana jest stalowa blacha stanowiąca część zamka skałkowego. Wszystkie elementy zamka wykonane są z żelaza. Po prawej stronie blachy znajduje się kurek. Kurek jest mechanizmem, który poprzez uderzenie o krzesiwo powoduje zapłon prochu. Kurek składa się z zacisku, tak zwanych szczęk oraz śruby, która je dociska. Po lewej stronie blachy zamka znajduje się panewka. Jest to niewielka miseczka. Na panewkę strzelec wysypywał proch, który po zapaleniu się od iskry przenosił ogień przez niewielki otwór w lufie do ładunku znajdującego się w jej wnętrzu. Przy panewce znajduje się pokrywka połączona pod kątem prostym z krzesiwem. Krzesiwo jest elementem, o który uderza kamień wywołując iskrę. Krzesiwo podczas uderzenia odskakuje otwierając pokrywkę panewki – odsłaniając tym samym proch. Zespół składający się z krzesiwa i panewki nazywany jest baterią.
Po lewej stronie łoża znajduje się mosiężna, wycięta w ozdobny kształt podkładka pod trzy śruby mocujące zamek. W eksponacie brakuje jednej śruby.
Od spodu kolby przymocowany jest wykonany z mosiądzu kabłąk, czyli osłona spustu. Język spustu jest lekko wygięty. Tuż przed kabłąkiem jest przykręcony grzybek, czyli śruba służąca do mocowania pasa.
Kolba jest zakończona mosiężną stopką w formie blaszki, mocowanej dwiema śrubami – brakuje jednej z nich. Stopka przechodzi na górę kolby tak zwanym wąsem, który utwierdzony jest również dwiema śrubami, większą i mniejszą. W kolbie wywiercone są dwa otwory na bolce mocujące kabłąk.
Gładkolufowy karabin skałkowy był bardzo uniwersalnym narzędziem wykorzystywanym w myślistwie. Polując na ptaki ładowano go drobnym śrutem, a do polowania na większą zwierzyną używano kul ołowianych. W Polsce myśliwskie karabiny skałkowe wykorzystywane zostały miedzy innymi podczas powstania styczniowego w 1863 roku.
