Karabin kapiszonowy jest długą, ładowaną od przodu, czyli przez lufę, bronią czarnoprochową. Wyprodukowano ją w Prusach w 1812 r. Karabin jest zachowany w dobrym stanie, widoczne są liczne wgniecenia w pociemniałym drewnie i wżery na częściach metalowych.
Broń składa się z trzech części: lufy, zamka i drewnianej osady. W budowie osady wyróżniamy dwie części tylną, czyli kolbę i przednią, czyli łoże.
Lufa karabinu wykonana jest ze stali i ma długość 84 cm, a jej kaliber to 17 mm. Jest gwintowana, to znaczy, że wewnątrz posiada spiralnie skręcone bruzdy, które wymuszają obrót kuli. Lufa od zewnątrz jest gładka, w tylnej części, to jest od warkocza, na długości kilku centymetrów ma kształt ośmioboku. Lufa umocowana jest w osadzie długim metalowym językiem na przedłużeniu lufy, nazywanym warkoczem. Wytłoczona jest na nim litera „P”. Warkocz przymocowany jest do drewna śrubą. Od góry na lufie osadzony jest składany celownik szczerbinkowy w formie mosiężnej blaszki na zawiasie z wytłoczonym numerem „450”. Lufa mocowana jest do łoża dodatkowymi trzema mosiężnymi obręczami nazywanymi bączkami. Na bączku przy wylocie lufy od góry umocowana jest muszka, na środkowym natomiast od spodu stalowy kabłączek do mocowania paska, dzięki któremu strzelec może założyć broń na ramie.
Osada wykonana jest z jednego kawałka drewna. Ważnym fragmentem osady jest łoże, czyli część broni służąca do mocowania lufy.
Łoże jest przedłużeniem kolby w formie półki, na której położona jest lufa. W łożu schowany jest stempel, czyli stalowy pręt zakończony metalową kulką, służący do ubijania prochu oraz dobijania kuli w broni ładowanej odprzodowo. Łoże przy wylocie lufy jest wzmocnione miedzianym okuciem połączonym z bączkiem. Z lewej strony łoża wytłoczony numer „220”. Łoże jest pęknięte.
Z prawej strony na wysokości styku lufy i kolby przymocowana jest stalowa blacha będąca częścią zamka kapiszonowego. Po prawej stronie blachy znajduje się stalowy kurek. Kurek jest elementem, który w chwili naciśnięcia spustu opadał na kapiszon. Kurek zrobiony jest z metalu i ma kształt litery S i ma ozdobną końcówkę. W jego przedniej części znajduje się wgłębienie, w które wchodzi kapiszon w chwili uderzenia. Kurek przymocowany jest do blachy jedną śrubą. Po lewej stronie blachy zamka znajduje się kominek, czyli cienka stalowa rurka. Jest ona połączona kanałem z komorą nabojową w lufie. Na kominek strzelec zakładał kapiszon, czyli kapturek wykonany z cienkiej blaszki, w którym umieszczano małą ilość substancji wybuchowej. Opadający na kapiszon kurek powodował wybuch piorunianu rtęci, czyli materiału inicjującego zapłon. Płomień poprzez kanał przedostawał się do ładunku miotającego, w konsekwencji wywołując odpalenie broni.
Po lewej stronie łoża znajduje się mosiężny, faliście biegnący pasek blachy będący podkładką pod dwie stalowe śruby mocujące zamek.
Od spodu kolby przymocowany jest łukowaty kabłąk, czyli osłona spustu. Jego wydłużone ozdobne zakończenia przytwierdzone są do osady dwiema śrubami. Karabin posiada prosty języki spustu. Tuż za kabłąkiem przykręcony jest kolejny kabłąk do mocowania pasa.
Kolba zakończona jest stalową stopką w formie blaszki, która przechodzi na górę kolby tak zwanym wąsem. Stopka i wąs przymocowane są do drewna dwiema dużymi śrubami.
Pruski karabinek piechoty wzór 1809/1812 pochodzi bezpośrednio od modelu z roku 1777 produkowanego w rusznikarniach poczdamskich. Karabinek wz. 1777 posiadały zapłon skałkowy. W modelu 1809/1812 zastosowano efektywniejszy zapłon kapiszonowy. Aby nie marnować już istniejącej broni wiele karabinów skałkowych przekonwertowano na kapiszonowe.
