Obraz należy do nurtu malarstwa ludowego, tworzonego przez malarzy nieprofesjonalnych, mieszkających na wsi. W dawnym malarstwie ludowym, podobnie jak w rzeźbie, przeważała tematyka religijna. Były to najczęściej przedstawienia Madonny, Chrystusa i świętych patronów. Dopiero po II wojnie światowej rozpowszechniły się obrazy o tematyce świeckiej – pejzaże, kwiaty, sceny rodzajowe, czy makatki.
Obrazy z kręgu malarstwa ludowego charakteryzują się niezbyt skomplikowaną, przejrzystą kompozycją, intensywnymi barwami, nierzadko także brakiem perspektywy, symetrycznością i statycznością. Większość artystów działających na wsi nie znajdowało uznania we własnej społeczności. Tworzyli więc prace na konkursy, na zamówienie muzeów czy osób prywatnych ze środowisk miejskich. Wśród licznej grupy lubelskich malarzy kilku artystów z uwagi na nieprzeciętny talent, oryginalną kompozycję czy niezwykłą kolorystykę zostało zauważonych przez krytyków. Wśród nich znalazła się Stanisława Mąka (ur. 1938) – artystka ludowa mieszkająca w Rożdżałowie na Lubelszczyźnie. W swojej twórczości podejmuje ona głównie tematykę wsi – jej życia codziennego, zwyczajów i obrzędów. Oprócz obrazów, artystka wykonuje także rzeźby, zwłaszcza o tematyce sakralnej, płaskorzeźby, pisanki i wycinanki. Zadebiutowała w 1973 roku biorąc udział w konkursie „Sztuka Ludowa Środkowej Lubelszczyzny” zorganizowanym przez Muzeum Okręgowe w Lublinie, otrzymując wówczas trzecią nagrodę. Od 1978 roku jest członkinią Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Prace Stanisławy Mąki znajdują się m.in. w muzeach w Lublinie, Krasnymstawie, Chełmie, Włodawie, a także w Toruniu, Krakowie i Przysusze.
Opisywany obraz Stanisławy Mąki przedstawia zimowy, wiejski pejzaż z murowaną kapliczką na pierwszym planie, przed którą stoi starsza kobieta. W tle widoczne są fragmenty zabudowy wiejskiej, a na górze niebieskie niebo z pomarańczową poświatą pochodzącą od zachodzącego słońca.
