Janczarka turecka jest długą, ładowaną od przodu, czyli przez lufę, bronią czarnoprochową. Powstanie broni datuje się na XVIII w. Karabin jest zachowany w bardzo dobrym stanie. Widoczne są nieliczne ślady użytkowania w postaci wgnieceń na elementach drewnianych.
Broń składa się z trzech części: lufy, zamka i drewnianej osady. W budowie osady wyróżniamy dwie części tylną, czyli kolbę i przednią, czyli łoże.
Ośmiokątna lufa karabinu wykonana jest ze stali, a jej kaliber to 13 mm. Jest gwintowana, to znaczy, że wewnątrz posiada spiralnie skręcone bruzdy, które wymuszają obrót kuli. Lufa umocowana jest w osadzie prostokątnym, metalowym językiem na przedłużeniu lufy, nazywanym warkoczem, który przytwierdzony jest od góry śrubą. Na warkoczu oraz na przedniej i tylnej część lufy wygrawerowany jest motyw roślinny. Lufa mocowana jest do łoża dodatkowymi czterema ozdobnymi, metalowymi obręczami nazywanymi bączkami. Przed pierwszym bączkiem w górnej części lufy znajduje się prostokątne żłobienie. Jest to miejsce na brakującą szczerbinkę od układu celowniczego. Na górze lufy u jej wylotu umieszczona jest mosiężna muszka.
Osada wykonana jest z jednego kawałka drewna orzechowego. Ważnym fragmentem osady jest łoże, czyli część broni służąca do mocowania lufy. Łoże jest przedłużeniem kolby w formie półki, na której położona jest lufa.
W łożu schowany jest stempel, czyli drewniany pręt zakończony metalową tulejką, służący do ubijania prochu oraz dobijania kuli w broni ładowanej odprzodowo. Wylot komory na stempel osłonięty jest metalową nakładką. Na środku łoża wywiercony jest otwór na klin mocujący lufę, którego brakuje. Otwór zabezpieczony jest ozdobną blaszką po obu stronach łoża.
Z prawej strony na wysokości styku lufy i kolby przymocowana jest stalowa blacha będąca częścią zamka skałkowego. Wszystkie elementy zamka wykonane są ze stali. Po prawej stronie blachy znajduje się kurek. Kurek jest mechanizmem, który poprzez uderzenie o krzesiwo powoduje zapłon prochu. Kurek składa się z zacisku, tak zwanych szczęk oraz śruby, która je dociska. Po lewej stronie blachy zamka znajduje się panewka. Jest to niewielka miseczka. Na panewkę strzelec wysypuje proch, który po zapaleniu się od iskry przenosi ogień przez niewielki otwór do ładunku znajdującego się w lufie. Przy panewce znajduje się pokrywka połączona pod kątem prostym z krzesiwem. Krzesiwo jest elementem, o który uderza krzemień wywołując iskrę. Krzesiwo podczas uderzenia odskakuje otwierając pokrywę panewki – odsłaniając tym samym proch. Zespół składający się z krzesiwa i panewki nazywany – baterią. Krzesiwo i panewka przysłonięte są w dolnej ich części metalową osłoną w formie blaszki.
Po lewej stronie łoża znajdują się dwie ozdobne blaszki, które są podkładkami pod dwie śruby mocujące zamek.
Kolba ma kanciasty kształt. Pośrodku znajduje się obejma wykonana ze srebra. Od spodu łoża przymocowana jest blaszka wycięta w ozdobny wzór roślinny. Pośrodku blaszki umiejscowiony jest język spustu w formie metalowej kulki. Na górze kolby z obu stron warkocza lufy wykonana jest inkrustacja. Jest to metoda zdobienia polegająca na wykonywaniu wgłębień w podłożu i wklejaniu w nie odpowiednio przyciętych płytek z różnych materiałów. W tym wypadku płytki wykonano ze srebra w kształcie pasków w geometryczne wzory.
Kolba zakończona jest metalową stopką w formie blaszki umocowanej tylko po brzegach, zostawiając odsłonięty środek. Na środku stopki kolby w drewno wbity jest metalowy trzpień.
Janczarka jak sama nazwa wskazuje była bronią elitarnej tureckiej piechoty – Janczarów. Weszła na ich uzbrojenie w XVII wieku i miała zastąpić łuk. W Europie jak również w Polsce janczarki używane były w okresie od XVII do XVIII wieku. Charakterystyczna graniasta kolba często obciągana była materiałem i ozdabiana frędzlami.
