Praca Krzysztofa Zarębskiego pod tytułem “Instalacja dźwiękowa” powstała w 1992 roku. Obiekt jest częścią kolekcji Galerii Labirynt w Lublinie.
Krzysztof Zarębski w swoich dziełach plastycznych i akcjach często sięga po przedmioty codziennego użytku. Interesuje go, jak sam mówi, ich “ładunek energetyczny”. W pracach tych istotną rolę odgrywa również muzyka. Jako performer wprowadzał do swych działań różnego rodzaju dźwięki, a nośniki muzyczne, takie jak płyta gramofonowa, kaseta magnetofonowa czy fragment taśmy z kasety, pojawiały się w jego instalacjach.

“Instalacja dźwiękowa” składa się z fragmentu przezroczystego pleksiglasu, połamanej płyty gramofonowej, zgniecionej puszki po piwie, koła zębatego i taśmy z kasety magnetofonowej. Niektóre z tych przedmiotów służyły do zapisu i odtwarzania muzyki, ale straciły dawne właściwości w momencie włączenia ich w część instalacji. Mimo wszystko dźwięk wydaje się być tu ciągle obecny, niewymazywalny ze świadomości odbiorcy. “Dźwięczne” są również te elementy, które potencjalnie z muzyką nie mają nic wspólnego – można sobie wyobrazić odgłos gniecionej puszki lub pracę maszyny napędzanej kołem zębatym. Według artysty użycie uszkodzonych, zdekonstuowanych przedmiotów to “początek nowej formy”. W tym przypadku jest to instalacja, która jest pewnego rodzaju wizualnym utworem muzycznym.

Dźwięk interesuje Krzysztofa Zarębskiego nie tylko jako zjawisko wyłącznie słuchowe. Artysta zwraca również uwagę na jego optyczną obecność w przedmiocie-nośniku. Fonię traktuje jako energię i “zapis prawdziwego czasu”.

—

Krzysztof Zarębski (ur. 1939 w Warszawie) – malarz, scenograf, fotograf, jeden z pionierów sztuki performance w Polsce. W 1968 w pracowni prof. Stefana Gierowskiego ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.  W latach 70. współpracował z Galerią Współczesną prowadzoną przez Marię i Janusza Boguckich, a w latach 80 i 90. – z Helmutem Kajzarem przy oprawie wizualno-plastycznej spektakli teatralnych wystawianych w Warszawie, Wrocławiu i Berlinie. W 1981 wyjechał do USA. Realizował scenografie m.in. do sztuk Różewicza i Becketta. Jeden z czołowych performerów polskich od 1972. W latach 1983-1991 należał do artystycznej alternatywnej grupy Rivington School w Nowym Jorku. Wykonał kilkaset performance’ów w Polsce, USA, Francji, Włoszech, Belgii, Niemczech, Szwecji i Danii. Prezentował swoje prace w wielu muzeach i galeriach w Europie, Japonii i USA